Εδώ και μερικές δεκαετίες παρακολουθούμε το σήριαλ της πρόθεσης για αποκρατικοποιήσεις που έρχεται κατά καιρούς στη δημοσιότητα, με... προβλέψιμο πάντα σενάριο: η κάθε προσπάθεια, η κάθε συζήτηση, η κάθε διαρροή πληροφορίας στη δημοσιότητα για επαφές με επενδυτές, αλλά και ο κάθε διαγωνισμός σε μερικές περιπτώσεις όπως για το Γκολφ Αφάντου, πάντα σκοντάφτουν ‘κάπου’.
Αυτό το ‘κάπου’ προσπαθεί ο Έλληνας πολίτης να καταλάβει τι είναι. Για ποιο λόγο τα αυτονόητα, δηλαδή μια μεγάλη επένδυση σε μια κρατική επιχείρηση που καρκινοβατεί δεν μπορεί να εφαρμοστεί; Πρόσφατα ενημερωθήκαμε για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης σχετικά με μια σειρά αποκρατικοποιήσεων που όχι μόνο θα σημάνουν την απαρχή της ανάπτυξης σε μια οικονομία που γνωρίζει πρωτοφανή ύφεση, αλλά θα δώσουν και ανάσα στο χρέος της χώρας και θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
Τα μέτωπα σε κάθε επεισόδιο του σήριαλ ‘Αποκρατικοποιήσεις’ είναι πάντα τα ίδια: η έντονη μυωπία της αριστεράς -που δεν εννοεί να καταλάβει ότι η Ελλάδα έχει πληρώσει πολύ ακριβά τον κρατισμό σε πολλά επίπεδα, οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών –που επενδύουν στο φόβο των εργαζομένων ότι θα χάσουν δικαιώματα και θέσεις εργασίας, αλλά και μια σειρά από κινήσεις στο παρασκήνιο οι οποίες –συνήθως- δεν έρχονται στη δημοσιότητα και ως επί το πλείστον αφορούν την σύγκρουση συμφερόντων.
Το παράδειγμα της πρόθεσης για την πλήρη αποκρατικοποίησης της ΕΛΒΟ που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αμυντικές βιομηχανίες, θα έπρεπε να είχε προβληθεί με άλλο τρόπο ώστε να μας κάνει να προβληματιστούμε σοβαρά για το μέλλον της. Εφόσον η εταιρεία απαξιώθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια, τώρα είναι η ώρα να βάλει λουκέτο ή να πωληθεί σε ξένους που βολιδοσκοπούν την Ελλάδα σαν ‘σταθμό’ κατασκευής οπλικών συστημάτων. Το αν θα ‘ξεπουληθεί’ όπως προειδοποιεί (με την ίδια εμμονή στην ίδια φρασεολογία εδώ και δεκαετίες) η αριστερά για ένα κομμάτι ψωμί, είναι το ζητούμενο. Το άλλο σενάριο όμως, που αφορά τις μεγάλες δυνατότητες της εταιρείας αυτής σε παραγωγή και το ενδεχόμενο να έχει η χώρα μας ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της ώστε να μπορέσει να προσελκύσει πολύ σοβαρές επενδύσεις υψηλού οικονομικού επιπέδου, αναδεικνύοντάς την παράλληλα σε ρυθμιστή για πολλές εξελίξεις σε αυτό τον τομέα, ποιος το προέβαλε; Κανείς μέχρι τώρα.
Το ίδιο ζητούμενο αφορά και τις άλλες αποκρατικοποιήσεις, που σχεδιάζονται, αφού απαιτούνται να προηγηθούν σχέδια εξυγίανσης σε μερικές εταιρείες πριν να προχωρήσουν οι επενδύσεις. Ακόμη κι όταν φτάσουμε σε αυτά τα βήματα όμως, για ποιο λόγο οι αντιδρώντες είναι πάντα τόσο σίγουροι ότι η κάθε τέτοια πρόθεση υποκρύπτει μια τεράστια ‘συνομωσιολογία’ που σκοπό έχει το ξεπούλημα, την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ξένα συμφέροντα και την μαζική απώλεια θέσεων εργασίας;
Να μας απαντήσει λοιπόν η αριστερά και οι λοιποί, με ποιο τρόπο προτείνουν να διασφαλιστεί η πολυπόθητη ανάπτυξη –η οποία ούτως ή άλλως, θα έρθει μόνο από τον ιδιωτικό τομέα. Καλώς ή κακώς, οι προηγούμενες κυβερνήσεις δημιούργησαν έναν ‘Λεβιάθαν’ στον δημόσιο τομέα, ο οποίος το μόνο που κατάφερε μέχρι και σήμερα, είναι να τρώει τις σάρκες του κράτους, χωρίς περιθώρια ανάπτυξης και οικονομικής ανάκαμψης. Αυτή την κατάσταση, την πληρώσαμε πολύ ακριβά -και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Καθίσταται σαφές πως για να υπάρξει ουσιαστική ανάπτυξη, ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Αυτό απαιτεί βελτίωση των συνθηκών της οικονομίας, όπως η διευκόλυνση των επιχειρηματικών συναλλαγών, η ενίσχυση της ρευστότητας, η σταθερότητα για επενδύσεις. Κι επειδή ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που υφίσταται τα μεγάλα πλήγματα, σε αυτόν είναι τώρα στραμμένα τα βλέμματα.
Είναι σαφές ότι οι αποκρατικοποιήσεις δεν προχώρησαν τόσα χρόνια για πολλούς λόγους. Κάποιοι ‘συνήθεις ύποπτοι’ αυτού του κακόγουστου έργου, έχουν κάνει τα πάντα για να ενοχοποιήσουν κάθε τέτοια πρόθεση. Οι αποκρατικοποιήσεις σέρνουν μαζί τους την ταμπέλα του ξεπουλήματος, των λουκέτων, των απολυμένων εργαζόμενων, της ενοχοποίησης κάθε ξένης επένδυσης στην χώρα μας, της επικράτησης αμαρτωλών μονοπωλίων, της κάθε είδους συνωμοσιολογίας, του ξεπουλήματος ‘κοψοχρονιάς’ ενώ γίνονται εύκολο θέμα αντιπολίτευσης από τους πολιτικάντηδες και τους αυτιστικούς.
Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων σε μια χώρα που διαθέτει ένα καθόλου ελκυστικό περιβάλλον για επενδύσεις, αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για ανάπτυξη.
Όλοι, ωστόσο, συμφωνούμε ότι δεν θα δεχτεί καμία τοπική κοινωνία (και αιρετοί εκπρόσωποί της) να ξεπουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί τα ακίνητα, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και η γη. Είναι προϋπόθεση να τεθούν μια σειρά από ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να εξασφαλίσουμε τον αναπτυξιακό χαρακτήρα της κάθε επένδυσης, την ανταποδοτικότητά της σε όλα τα επίπεδα χωρίς να χάσουμε σπιθαμή από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ξεκαθαρίσει: πουλάμε αλλά δεν ξεπουλάμε. Αναμφισβήτητα έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης απέναντι στην δημόσια περιουσία ώστε να μην χαθούν τα…. ασημικά της χώρας μας. Σε αυτό το μερίδιο ευθύνης συνυπολογίζεται όμως και η διάσωση της οικονομίας. Αυτό, πότε θα το καταλάβουν οι… αιωνίως αντιφρονούντες και φωνασκούντες που παριστάνουν τους εθνικιστές και τους πατριδολάτρες;
Εκτός κι αν το ζήτημα τίθεται αλλιώς: μήπως έχουν να μας προτείνουν εκείνοι επενδυτές; Και τέλος πάντων ας μας πουν τι; Πως; Και πότε για να το συζητήσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου