Όποιος ευαγγελίζεται τη χρήση πιστολιών, ατομικών όπλων ή άλλων εκβιαστικών τρόπων για να επιτύχει μια διαπραγμάτευση, θα ήταν καλό να εντρυφήσει στο παρακάτω κείμενο του φίλτατου Ιουλιανού.Ο μόνος που ήξερε, τι να κάνει με τα πιστόλια στα τραπέζια ήταν ο καρδινάλιος Giulio Santori, ο περιώνυμος Μέγας Ιεροεξεταστής. Όταν επέλεξε ως διάδοχό του τον καρδινάλιο Bellarmino, τον κάλεσε στο παλάτι του για να του δώσει "το ένα και μόνο μάθημα" που χρειαζόταν για τη νέα του θέση.
Σε μια σκοτεινή, μακρόστενη αίθουσα, όπου υπήρχαν μόνο ένα επίσης μακρόστενο τραπέζι, ένα αναμμένο κερί και τρεις καρέκλες - δύο στις κορυφές και μία στη μέση του τραπεζιού - κάθισαν ο Santori, στη μια κορυφή, ο Bellarmino, στην άλλη και ένας γραφέας, στη μέση, ανάμεσά τους. Αφού μεσολάβησε μια μακρά και λίαν δυσάρεστη σιωπή, ο Santori έβγαλε απ' το ράσο του ένα διακοσμημένο με ελεφαντόδοντο και μαργαριτάρια ξύλινο κουτί και το απόθεσε μπροστά του.
Ακολούθησε νέα αμήχανη σιωπή, στη διάρκεια της οποίας όλοι παρατηρούσαν όλους χωρίς να συμβαίνει τίποτε άλλο. Κάποια στιγμή, ο Bellarmino δεν άντεξε και ρώτησε: "Πανιερώτατε, τι υπάρχει επιτέλους σ' αυτό το κουτί;". Ο Santori άνοιξε το κουτί κι έβγαλε μέσα απ' τη βελούδινη εσωτερική του επένδυση ένα πιστόλι. Χωρίς να πει λέξη, άρχισε να σημαδεύει με το πιστόλι πότε τον Bellarmino, πότε τον γραφέα. Εν τω μεταξύ, ο γραφέας είχε βγάλει μπροστά του πένα και χαρτί και κατέγραφε τα πάντα. Από την περιγραφή του χώρου έως την παραμικρή λέξη ή κίνηση καθενός εκ των παρισταμένων.
Τον Bellarmino τον κατέλαβε τρόμος. Ήξερε δα καλά ότι ο Santori είχε τη φήμη σκληρού και στεγνού ανθρώπου. Δεν ήξερε τι θα πει έλεος και συγγνώμη. Είχε στείλει εκατοντάδες στην πυρά και μάλιστα με φανερή ευχαρίστηση και απόλυτη πεποίθηση στο αλάνθαστο της κρίσης του. Μήπως είχε φτάσει απλώς και η δική του ώρα;
Ο Santori, σαν να μάντευε τις σκέψεις του αγαπημένου του μαθητή και προστατευόμενου, έσπασε πια τη δυσάρεστη σιωπή:
"Αγαπητέ μου Bellarmino, παρακολουθώ την πρόοδό σου από τα εφηβικά σου ακόμη χρόνια και δεν κρύβω ότι νιώθω για τα επιτεύγματά σου τόσο στα εκκλησιαστικά όσο και στα θύραθεν πράγματα χαρά και υπερηφάνεια. Γνωρίζεις όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει ο διάδοχός μου στην υψηλή αυτή θέση. Όλα εκτός από ένα. Αυτό που μαθαίνεις τώρα. Λοιπόν, αγαπητό μου παιδί, βλέπεις ότι κρατώ στο χέρι μου ένα πιστόλι. Σημαδεύω μ' αυτό πότε εσένα και πότε τον γραφέα. Όσο δεν πυροβολώ, αμφότεροι με φοβάστε. Τρέμετε για τη ζωή σας. Δεν ξέρετε ποιον απ' τους δυο τελικά θα πυροβολήσω και στη σκέψη σας κυριαρχεί αποκλειστικά το ερώτημα: "Μήπως θα 'μαι εγώ;". Πρόσεξε καλά: Όσο κρατώ το πιστόλι, αλλά δεν πυροβολώ, σας έχω στο χέρι. Αν, όμως, έκανα το λάθος και πυροβολούσα τον έναν απ' τους δυο, θα συνέβαιναν δύο τινά: αφενός θα ήμουν ένοχος ανθρωποκτονίας και, αφετέρου, θα κατασκεύαζα έναν αυτόπτη μάρτυρα. Σοφός άνθρωπος είναι αυτός επιλέγει ψυχρά και υπολογισμένα το πρώτο. Ανόητος όποιος πράττει το δεύτερο. Και κάτι ακόμα, αγαπητό μου παιδί, προτού σου παραδώσω τη θέση μου και αποσυρθώ. Μ' όποιον και αν συναντιέσαι, ό,τι κι αν λες μαζί του, ακόμα και τα πιο κοινότοπα και καθημερινά πράγματα, να φροντίζεις να έχεις δίπλα σου έναν γραφέα που θα καταγράφει τα πάντα. Scripta manent."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου