H μεγαλύτερη απειλή για το Ευρώ: Οι κλόουν που κυβερνούν την Ελλάδα

Ένας υπουργός Οικονομικών που ποζάρει για το Paris Match όταν δεν γράφει στο blog ή στο twitter. Ένας πρωθυπουργός που με οργισμένο ύφος απαιτεί αποζημιώσεις για τα εγκλήματα των Ναζί και κάνει μαθήματα στους Γερμανούς για το παρελθόν τους. Αυτό το δίδυμο που είναι επικεφαλής της ελληνικής οικονομίας, οι Γ. Βαρουφάκης και Αλ. Τσίπρας, διασκεδάζουν τα παγκόσμια ΜΜΕ

Όσο διασκεδαστικοί και αν είναι, δεν θα τους ήθελε κανείς να κρατούν στα χέρια τους την σταθερότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η οικονομία της ευρωζώνης αρχίζει να ανακάμπτει, και η έναρξη του QE από την ΕΚΤ θα δώσει κάποιο επιπλέον momentum. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα παραμένει η Ελλάδα.


Το μεγάλο πρόβλημα παραμένει η Ελλάδα.

Είναι διαρκώς σε κίνδυνο εξαιτίας των ερασιτεχνισμών της ελληνικής κυβέρνησης. Κανένας από την ανώτερη διοίκηση δεν έχει κάποια εμπειρία στη διοίκηση ή είχε κάποια στιγμή κάποιου είδους σοβαρή δουλειά.  Ένα Grexident (έξοδος της Ελλάδας από ατύχημα), γίνεται όλο και περισσότερο πιθανό. Και θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για την σταθερότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. 

Κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι ο Αλ. Τσίπρας και ο Γ. Βαρουφάκης δεν είναι καλή ψυχαγωγία. Με τα πρότυπα των ΥΠΟΙΚ, ο Γ. Βαρουφάκης είναι πνευματώδης, και έχει μια ικανότητα να πηγαίνει στο θέμα κατευθείαν. Με το δερμάτινο σακάκι του, δεν αποτελεί έκπληξη που τον ονομάζουν ροκ σταρ. 

Το πρόβλημα είναι πως έχει αρχίσει να φέρεται ως τέτοιος.

Επέτρεψε στο Paris Match να τον φωτογραφίσει με την ξανθιά και κομψή σύζυγο του.  Έγινε εξώφυλλο στην Ελληνική έκδοση του Esquire.  Έχει 345.000 ακολούθους στο Twitter, με τους οποίους μπλέκεται σε διενέξεις όταν τον κριτικάρουν (ως μέτρο σύγκριση, ο Βρετανός υπουργός Οικονομικών, George Osborne, αναμφισβήτητα πιο σημαντική προσωπικότητα, έχει μόνο 100.000). Αυτή την εβδομάδα, ο ίδιος έχει εμπλακεί σε μια διαμάχη γύρω από ένα παλιό βίντεο στο YouTube, στο οποίο φαίνεται να δίνει η Γερμανία το δάχτυλο. 

Οι γερμανικές δημοφιλείς εφημερίδες έχουν την τιμητική τους - όπως έχουν κάθε δικαίωμα..

Και ο Αλ. Τσίπρας κάθε άλλο παρά καλύτερος είναι. Σε μια ομιλία του στις αρχές του μήνα, κατηγόρησε τη Γερμανία ότι δεν είχε ποτέ πληρώσει σωστά τις αποζημιώσεις για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και χρησιμοποίησε τεχνάσματα για να γλιτώσει από την πληρωμή των ζημιών που έγιναν στη χώρα από τους ναζί. Ήταν ένα παιδικό ξέσπασμα. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη έχουν περάσει πολλά από τα τελευταία 2.000 χρόνια σε πόλεμο μεταξύ τους για το ένα πράγμα ή το άλλο.

Αν ήθελε λοιπόν, κάθε εθνικός ηγέτης θα μπορούσε να απαιτήσει πληρωμές από δεκάδες άλλους για κάποια ιστορική παρασπονδία. Τίποτα από αυτά δεν συμβάλλει σε μια εποικοδομητική λύση.

Ενώ λοιπόν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης λένεμεγάλα λόγια στο Κοινοβούλιο, ή μαλώνουν στο twitter η Ελλάδα υποχωρεί όλο και πιο βαθιά στα προβλήματα. Η είσπραξη των φόρων έχει καταρρεύσει, οι τιμές υποχωρούν ακόμη περισσότερο, οι μεταρρυθμίσεις έχουν σταματήσει και το καλύτερο που μπορεί να προτείνει η κυβέρνηση είναι σχέδια που περιλαμβάνουν τους τουρίστες να δρουν ως φορολογικοί ελεγκτές για να συλλάβουν τους bat tenders που αποφεύγουν να κόψουν αποδείξεις.

Είναι ο τύπος του προγράμματος που θα μπορούσε να καταλήξει μεταξύ αναρτήσεων σε blog  και την επόμενη φωτογράφηση.

Αλλά και πάλι, αυτοί δεν είναι άνθρωποι που είχαν ποτέ οποιαδήποτε εμπειρία διαχείρισης σε οτιδήποτε.

Ο Αλ. Τσίπρας από την φοιτητοπατέρας πέρασε στο να δουλεύει για ακροαριστερές πολιτικές ομάδες. Ποτέ δεν είχε μια πραγματική δουλειά, ποτέ δεν δούλεψε για ένα mainstream πολιτικό κόμμα. Ο Γ. Βαρουφάκης έχει υπάρξει ένας ακαδημαϊκός οικονομολόγος, ειδικευμένος στο game theory, ο οποίος έχει επίσης εργαστεί ως πολιτικός σύμβουλος. Γνωρίζει πολλά για τα διαγράμματα προσφοράς και ζήτησης, αλλά όπως ξέρει ο οποιοσδήποτε που έχει σπουδάσει οικονομικά, δεν θα ήθελε κανείς να βάλει τον παλιό του καθηγητή επικεφαλής σε οτιδήποτε εκτός από μια αίθουσα σεμιναρίου γεμάτη από μαθητές.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί πολιτικοί αυτές τις μέρες - όπως η Άνγκελα Μέρκελ, ο Ντέιβιντ Κάμερον ή ο Φρανσουά Ολάντ - έχουν περάσει ολόκληρη την καριέρα τους στην πολιτική ή στις Δημόσιες Σχέσεις. Αλλά τουλάχιστον έχουν εργαστεί, μεγάλα κόμματα, με μακρά ιστορία στην άσκηση της εξουσίας. Έχουν μάθει να είναι υπεύθυνοι.

Εν τω μεταξύ η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνει τα χρέη της στο Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Ένωση για να κρατήσει το τραπεζικό της σύστημα ζωντανό, κάτι που χρειάζεται γερά νεύρα και "τα μάτια στη λεπτομέρεια", πράγματα που δείχνουν να λείπουν.

Υπάρχει ένα ευρύτερο πρόβλημα εδώ. Η κρίση του ευρώ δημιουργεί ραγδαία υποστήριξη για μια ολόκληρη σειρά από κόμματα διαμαρτυρίας. το Podemos στην Ισπανία, το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το Κίνημα Πέντε Αστέρων στην Ιταλία, το Κόμμα της Ελευθερίας στην Ολλανδία, η Εναλλακτική Λύση για τη Γερμανία, και, στη Μεγάλη Βρετανία, το Κόμμα Ανεξαρτησίας και η Ομάδα των Πρασίνων.

Η ηγεσία του όλα αυτά αποτελείται από περιθωριακά στοιχεία - ακτιβιστές, κωμικούς, δημαγωγούς, bloggers, και ακαδημαϊκούς - με μικρή ιδέα για το πώς κινούνται τα πράγματα.

Αυτό θα μπορούσε γρήγορα να μετατραπεί σε ένα σημαντικό πρόβλημα. Πρώτον, αυξάνει μαζικά την πιθανότητα ατυχήματος. Αποτελεί πιθανότατα το λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, τουλάχιστον όχι ακόμα.