Η Ελλάδα δεν έχει καλό plan B, η μόνη ορθολογική πορεία δράσης της είναι να συνεργαστεί με τους πιστωτές της και να μεταρρυθμίσει την οικονομία της. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Συμφώνησε με τους εταίρους σε μια βραχυπρόθεσμη επέκταση της συμφωνίας, αλλά δεν μπορεί να την ''πουλήσει'' στους σκληροπυρηνικούς του κόμματός του, οι οποίοι τον κατηγορούν ότι έχει κάνει στροφή 180°.
Έτσι, υπάρχουν ανησυχητικές δηλώσεις υπουργών για πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων. Έτσι υπάρχουν αποφάσεις όπως η πρόσφατη για την αύξηση μισθών στους εργαζόμενους της ΔΕΗ.
Εν τω μεταξύ, ο Γιάνης Βαρουφάκης ο Υπουργός Οικονομικών, έστειλε μια ασθενική λίστα μεταρρυθμίσεων, στους ομολόγους τους στην Ευρωζώνη, πριν από την συνεδρίαση της Δευτέρας. Έχει να δώσει πολλές εξηγήσεις.
Αν η Ελλάδα θέλει να εξασφαλίσει μια μακροπρόθεσμη συμφωνία με τους πιστωτές της, μέχρι το τέλος του Ιουνίου, ο κ Τσίπρας θα πρέπει να εγκαταλείψει τις περισσότερες από τις προεκλογικές υποσχέσεις του. Λαμβάνοντας υπόψη δυσκολίες που αντιμετώπισε προκειμένου να επιτευχθεί ακόμη και η βραχυπρόθεσμη συμφωνία, υπάρχει ο πειρασμός να ψάξει για εναλλακτικές λύσεις.
Ορισμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν η Ελλάδα να ανακτήσει την οικονομική της ανεξαρτησία, χρεοκοπώντας έναντι των δανειστών της και αποχωρώντας από το ευρώ. Εν τω μεταξύ, κάποιοι ειδήμονες, όπως έγραψε ο Wolfgang Munchau των Financial Times, θέλουν η Ελλάδα να απειλεί με χρεωκοπία, ενώ μένει στο ευρώ και να το χρησιμοποιεί αυτό σαν τακτική για να επιτύχει μια καλύτερη συμφωνία με τους πιστωτές της.
Ο κ Τσίπρας θα πρέπει να αντισταθεί σε αυτές τις σειρήνες. Οι συμβουλές τους θα οδηγούσαν στην καταστροφή.
Κοιτάξτε πρώτα στο ενδεχόμενο της χρεοκοπίας σε συνδυασμό με την έξοδο από το ευρώ. Αυτό είναι εκ πρώτης όψεως ελκυστικό, επειδή το χρέος στην Ελλάδα θα πρέπει να κοπεί σε πιο διαχειρίσιμα επίπεδα, ενώ θα επαναφέρει τη δραχμή και θα επιτρέψει στη χώρα να υποτιμήσει το νόμισμά της και βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητά της.
Το πρόβλημα είναι ότι η μετάβαση θα είναι εφιαλτική. Θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο με την επιβολή αυστηρών ελέγχων κεφαλαίου μέχρι να εισαχθεί το νέο νόμισμα, μια διαδικασία που θα διαρκέσει αρκετούς μήνες, με δεδομένη την ανάγκη να επιλυθούν νομικές, λογιστικές και πολιτικές παράμετροι. Σε αντίθετη περίπτωση, οι Έλληνες πολίτες θα σηκώνουν απλώς τα χρήματά τους από τις τράπεζες, γνωρίζοντας ότι τα ευρώ τους θα πρέπει να αντικατασταθούν με υποτιμημένες δραχμές.
Οι κεφαλαιακοί έλεγχοι εισήχθησαν σε Κύπρος πριν από δύο χρόνια, όταν οι τράπεζες της αναδιαρθρώθηκαν και αναμένεται να αρθούν αυτό το μήνα. Αλλά αν οι έλεγχοι επιβληθούν στην Ελλάδα, για να συμπέσουν με μια χρεωκοπία, το Κυπριακό παράδειγμα θα μοιάζει με μια βόλτα στο πάρκο.
H Κύπρος δεν χρεοκόπησε και δούλεψε με τους πιστωτές της, προς μια αμοιβαία αποδεκτή λύση. Ως εκ τούτου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έριξε σωρούς χρημάτων στο σύστημα, οι άνθρωποι είχαν τη δυνατότητα να λάβουν 300 ευρώ ή περίπου $ 325 την ημέρα από τους λογαριασμούς τους και οι εταιρείες ήταν σε θέση να πληρώσει για τις εισαγωγές.
Σε αντίθεση, η Ελλάδα θα σταματήσει να πληρώνει τους πιστωτές της περιλαμβανομένης εκτός των άλλων κυβερνήσεων της ευρωζώνης αλλά και της Ε.Κ.Τ. Είναι ουτοπία να υποθέσουμε ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, η κεντρική τράπεζα θα τροφοδοτεί τα ATM με ρευστότητα ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν να συνεχίσουν να προσφέρουν αγαθά όπως το πετρέλαιο και τα φάρμακα. Η οικονομία θα βυθιστεί σε μια νέα ύφεση.
Δεν είναι μόνο ότι η μετάβαση στη δραχμή θα ήταν τρομερή. Η συνέπεια θα ήταν επίσης φρικτή, επειδή η είσπραξη των φόρων θα πέσει κατακόρυφα και η πρόσφατα χρεοκοπημένη κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να δανειστεί από το εξωτερικό.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μια υπεύθυνη κυβέρνηση θα έσφιγγε τη ζώνη της, θα μειώνε τις δαπάνες και να έτρεχε έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Αλλά ποιες είναι οι πιθανότητες ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ψηφίστηκε με την υπόσχεση να αυξηθούν οι δαπάνες, θα το κάνει αυτό; Αντ 'αυτού, μπορεί να πάρει την ανεύθυνη επιλογή να εκτυπώνει δραχμές για να γεμίσει την τρύπα στα οικονομικά της χώρας και έτσι τροφοδοτεί τον πληθωρισμό και, τελικά, τον υπερπληθωρισμό.
Τι θα συμβεί με το άλλο, υποτιθέμενο, Plan B: τη χρεωκοπία εντός του ευρώ; Αυτό θα ήταν και πάλι άθλιο.
Μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε στην πτώχευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, επειδή αυτό είναι εκτεθειμένο στο κράτος (σ.σ. κρατικό χρέος). Επειδή η Αθήνα δεν θα είναι πλέον σε θέση να πάρει χρήματα από τους εταίρους της, στην ευρωζώνη, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η μόνη λύση θα ήταν να "εγγυηθεί" στους καταθέτες - μετατρέποντας ένα μέρος των χρημάτων στους λογαριασμούς τους σε μετοχές στις τράπεζες, σε γενικές γραμμές όπως έγινε στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης θα πρέπει να εισαχθούν έλεγχοι κεφαλαίων.
Η κυβέρνηση, εν τω μεταξύ, θα πρέπει να εξισορροπήσει τον προϋπολογισμό της. Αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο γιατί ο συνδυασμός του "κουρέματος" των καταθέσεων και των ελέγχων στη διακίνηση κεφαλαίων θα είχε νεκρώσει την οικονομία.
Το κράτος θα μπορούσε, ως εκ τούτου, να μπει στον πειρασμό να πληρώσει τους μισθούς, τις συντάξεις και τα παρόμοια με IOUs Αυτό θα ήταν εξαιρετικά αντιδημοφιλές, καθώς οι δικαιούχοι θα δουν τις αξίες που λάμβαναν ως ένα κλάσμα της πραγματικής αξίας σε ευρώ. Τα IOU's θα αρχίσουν να κυκλοφορούν ως παράλληλο νόμισμα και θα διαπραγματεύονται με discount σε ευρώ και αυτό θα θεωρηθεί ως ο πιθανός πρόδρομος για την επαναφορά της δραχμής
Δεδομένου ότι κανένα από τα δήθεν Plan Β δεν είναι καθόλου καλό, το καλύτερο στοίχημα για τον κ Τσίπρα είναι να πείσει τους πιστωτές του για την καλή του πίστη και να προχωρήσει με ταχύτητα της μεταρρυθμίσεις με την ελπίδα ότι θα τον κόψουν κάποιο κομμάτι του χρέους. Αν αυτό σημαίνει ρήξη με ακροαριστερή φατρία του κόμματος του ας κάνει νέες εκλογές. Καθήκον του είναι για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του.
Hugo Dixon is editor at large of Reuters News.
πηγή: New York Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου