Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας έχει φτάσει πλέον στο σημείο 'οπου πρέπει να πάρει μεγάλες αποφάσεις. Εχει καταλάβει ότι δεν υπάρχει πλέον οδός διαφυγής. Είτε υποκύπτει στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων και αρχίζει να στενοχωρεί πλέον τους οπαδούς του εκεί που τους πονάει, στην τσέπη τους, είτε τα σπάει, πάει την χώρα σε επίσημη χρεωκωπία ή πλήρη εσωτερική στάση πληρωμών, που και τα δύο θα είναι καταστροφικά πάλι γιά τους οπαδούς του. Θα είναι και γιά τους υπόλοιπους, αλλά αυτό δεν μετράει.
Δεν έχει πλέον διέξοδο, και τώρα το έχει συνειδητοποιήσει απολύτως.
Σε μιά τέτοια κατάσταση, ένας ηγέτης κάθεται στο γραφείο του, πάει στην παραλία και ακούει τα κύματα, παίρνει τα βουνά και τα λαγκάδια, αλλά μετά κάνει το σταυρό του ( τρόπος του λέγειν στην περίπτωση) και παίρνει μιά απόφαση γιά είτε δώθε είτε κείθε.
Εκείνο που δεν κάνει ο ηγέτης είναι να βγεί στη βουλή και να πεί τον ... πόνο του δημοσίως. Είναι σαν να θέλεις να βγάλεις τον επικήδειο στην δική σου την κηδεία.
Αυτό που έκανε απόψε ο Τσίπρας ήταν το χειρότερο που μπορούσε να κάνει. Εδειξε φανερά το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται. Εδειξε όμως και κάτι πολύ πιό μειωτικό γιά τον ίδιο.
Εδειξε ότι δεν μπορεί να συνασπίσει πίσω από την οποια απόφαση πάρει τις δικές του δυνάμεις. Οταν έχεις τέτοια αδυναμία να 'μαζέψεις' το ασκέρι σου, δεν βγαίνεις να το διαφημίσεις. Και κυρίως δεν βγαίνεις να ζητήσεις βοήθεια από τους αντιπάλους σου,τους οποίους έχεις στιγματίσειι σε βαθμό απερίγραπτο πρίν.
Σήμερα το πολιτικό άστρο του Τσίπρα έχασε την λάμψη του, και από δω και πέρα αρχίζει η οριστική του αποδόμηση.
Τι θα μπορούσε να κάνει σήμερα ο Τσίπρας? Θα έπρεπε πρώτα πρώτα να έχει πάρει την απόφασή του, μέσα στην Ευρώπη ή έξω από την Ευρώπη.
Και μετά θα έπρεπε να βγεί δυναμικά, να ανακοινώσει είτε συμβιβασμό , είτε να στείλει ανοιχτό τελεσίγραφο στην Μέρκελ.
Αυτό που έκανε ήταν μιά αφελής προσπάθεια ενοχοποίησης της αντιπολίτευσης με το επιχείρημα ότι 'δεν βοηθάνε' που οι παλιές καραβάνες μπορούσαν να την αποκρούσουν πολύ εύκολα. Αρκούσε να πούν , και το είπαν, ΄συμβιβάσου και βοηθάμε'. Και τίποτε δεν έχασαν, και δεν ενοχοποιήθηκαν στο κοινό τους, και διεμβόλισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο κομμάτι του που φοβάται την οριστική ρήξη.
Ο Τσίπρας, αν απόψε είχε χαράξει καθαρή πορεία, θα είχε αμέσως καθαρό μέτωπο γιά να παλέψει.
Αν έλεγε συμβιβάζομαι, θα είχε μιά μάχη με την αριστερή πλατφόρμα, αλλά σε αυτή τη μάχη θα είχε συμμάχους τον μισό ΣΥΡΙΖΑ, όλη την αντιπολίτευση πλήν ΚΚΕ, και ακόμη και αυτή την ίδια την Ευρώπη. Θα ήταν δύσκολη μάχη , αλλά μπορεί και να τα κατάφερνε. Ο Αντρέας του οποίου ο Τσίπρας είναι κακέκτυπη μετενσάρκωση, τα κατάφερε πολλές φορές όταν έκανε τις δικές του 'στροφές' ( γιά να μην πούμε κωλοτούμπα). Οσοι θυμούνται, θυμούνται εποχές του Αντρέα που δεν έμενε υπουργός πάνω από 6 μήνες στην καρέκλα καθώς ο 'λύκος' τους έπαιζε όλους γιά να διατηρεί την εξουσία.
Αν έλεγε πάμε σε ρήξη, θα είχε τον μισό ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε το ΚΚΕ, θα είχε ίσως ακόμη και την ΧΑ, θα είχε και κάμποσους από όσους ακόμη είναι έτοιμοι γιά μπομπότα, λαχανίδα και αρβύλα αρκεί να βαδίζουν γιά το ... Τεπελένι. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε με μεγάλη δυσκολία να την κερδίσει. Καί πάντα θα είχε την δυνατότητα νέων εκλογών ή δημοψηφίσματος, να ρίξει την μπάλα στην κερκίδα και να ελπίζει να ξαναπάρει εντολή και να ξεφύγει από το αδιέξοδο αναβαπτισμένος.
Η μεσοβέζικη στάση που διάλεξε, δείχνει ότι δεν έχει το 'μέταλλο' του ηγέτη αλλά μόνο την ρητορεία του λαικιστή.
Τελικά αυτή η κρίση 'αναλίσκει' τους πολιτικούς με επιταχυνόμενο ρυθμό.
Το μόνο ερώτημα τώρα είναι ποιό θα είναι το τοπίο όταν η αποδυνάμωση του Τσίπρα αρχίσει να γίνεται αντιληπτή από όλο και μεγαλύτερα λαικά στρώματα. Βέβαια, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα κλάψει γιά το 'κάψιμο' ενός λαικιστή . Η αγωνία υπάρχει όμως τι θα ξεπεταχτεί πλέον στο προσκήνιο, όταν όλος σχεδόν ο πολιτικός κόσμος είναι πλέον απαξιωμένος !
Την τελευταία φορά που ζήσαμε μιά τέτοια κατάσταση πλήρους απαξίωσης ήταν η περίοδος 65-67. Αλλοίμονο αν έχουμε και πάλι τα ίδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου