Simon Nixon, WSJ:Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για μια ελληνική λύση

O Αλ. Τσίπρας ρισκάρει να οδηγήσει την Ελλάδα στην καταστροφή, και έχει ημέρες μόνο για να τραβήξει τη χώρα από το χείλος του γκρεμού. Έχουν περάσει έξι εβδομάδες από όταν ο Αλ. Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός. Σε αυτό το διάστημα η ελληνική οικονομία δεν πάει καλά. Η εκκολαπτόμενη ανάκαμψη έχει σταματήσει: τα φορολογικά έσοδα υποχώρησαν περισσότερο από 1 δισ. ευρώ εκτός στόχου τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο , από τις τράπεζες έχουν φύγει περισσότερα από 20 δισ. ευρώ σε καταθέσεις, έχουν αυξηθεί τα επισφαλή δάνεια και οι επενδύσεις έχουν τεθεί σε αναμονή. Οποιαδήποτε ημέρα, η κυβέρνηση μπορεί να ξεμείνει από ρευστό.

Kανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς, διότι η Αθήνα έχει αρνηθεί να επιτρέψει στους αξιωματούχους της ευρωζώνης να επιθεωρήσουν τα βιβλία της. Ορισμένοι αξιωματούχοι υποπτεύονται ότι ακόμη και ο Γ. Βαρουφάκης, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, δεν γνωρίζει την ακριβή εικόνα. Εκτός αυτού, η αξιοπιστία του έχει πληγεί τόσο πολύ, που τα λόγια του μετά βίας γίνονται πιστευτά στους κύκλους της ευρωζώνης.


Η δυσαρέσκεια που αισθάνεται όλη η ευρωζώνη, φάνηκε αυτή την εβδομάδα από τον Jeron Dijsselbloem, τον Ολλανδό επικεφαλής του Eurogroup. Στις 20 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα σύναψε μια συμφωνία με την ευρωζώνη που θα επέτρεπε την παράταση της τρέχουσας συμφωνίας για τέσσερις μήνες. Έκτοτε, αξιωματούχοι διαφωνούν για το ποιος θα συναντηθεί με ποιον, που και με τι όρους. Οι τεχνικές εργασίες δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει. «Ήταν ένα πλήρες χάσιμο χρόνου», δήλωσε ο Dijsselbloem.

H λίστα με τις μεταρρυθμίσεις που πρότεινε ο Γ. Βαρουφάκης, υποδηλώνει μια κυβέρνηση που έχει ήδη ξεμείνει από ιδέες. «Στην πραγματικότητα, η Αθήνα εμφανίζεται να έχει μόνο μια επιτακτική ιδέα: να αναγκάσει την ευρωζώνη να παράσχει στην Ελλάδα ρευστό χωρίς όρους».

Πρώτον, ήλπιζε ότι τα χρήματα θα ερχόταν άμεσα ή έμμεσα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέχρι που η ΕΚΤ επισήμανε πως απαγορεύεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες η χρηματοδότηση κυβερνήσεων. Στη συνέχεια προσπάθησε να πείσει τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης να αποσύρουν την επιμονή τους για μεταρρυθμίσεις με αντάλλαγμα τα δάνεια. Τώρα κάνει συμφωνίες και αμέσως προσπαθεί να τις αναιρέσει, στηριζόμενη στην ανάλυση των κειμένων για στοιχεία «δημιουργικής ασάφειας».

Καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα για μια ελληνική στάση πληρωμών, η Αθήνα φαίνεται να στηρίζεται είτε στην ΕΚΤ είτε στο Eurogroup να υποχωρήσει.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη λογική πίσω από αυτή τη στρατηγική game-theory: εάν ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να αναγκάσει την ευρωζώνη να του δώσει ρευστό χωρίς όρους, θα έχει αλλάξει την φύση της νομισματικής ένωσης. Θα ακολουθήσουν περισσότερα ευρώ. Αλλά αυτή η στρατηγική δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας. Μια νομισματική ένωση μεταξύ κρατών μπορεί να λειτουργήσει μόνο στη βάση των νόμων. 

Ορισμένοι κεντρικοί τραπεζίτες ανησυχούν ότι η ΕΚΤ ήδη υπερβεί την εντολή της. Δηλώνουν πως η ΕΚΤ θα πρέπει να δώσει εντολή στις ελληνικές τράπεζες να μειώσουν τη συμμετοχή στους σε ελληνικά κρατικά ομόλογα και να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους, εν τω μέσω ανησυχιών για την ζημιά που προκαλεί η οικονομική κρίση τόσο στη ρευστότητά τους όσο και στους δείκτες φερεγγυότητας.

Ομοίως, το ΔΝΤ δεν μπορεί να εκταμιεύσει κεφάλαια στην Ελλάδα χωρίς ένα συμφωνημένο πρόγραμμα διάσωσης, βασισμένο σε μια αξιόπιστη ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους. Και εάν το ΔΝΤ αρνηθεί να δανείσει, ποια βουλή της ευρωζώνης θα συμφωνήσει να δώσει μετρητά;

Η αγορά δεν ασκεί πίεση στην ευρωζώνη να έλθει σε συμφωνία με την Ελλάδα με οποιοδήποτε κόστος. Πραγματικά, η αγορά είναι περισσότερο πιθανό να αντιδράσει αρνητικά σε οποιαδήποτε συμφωνία  που τροφοδοτεί την υποστήριξη ριζοσπαστικών αριστερών κομμάτων σε άλλες χώρες, παρόμοιες με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Εξάλλου, οι οικονομικές συνέπειες των ριζοσπαστικών αριστερών πολιτικών μπορεί να ειδωθούν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά επίσης στη Βενεζουέλα, όπου έχει στραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ για έμπνευση και της οποίας οι πολίτες προσφάτως έπρεπε να περιμένουν στην ουρά για χαρτί τουαλέτας.

Αυτό δεν σημαίνει, ότι όλοι είναι αδιάφοροι στους κινδύνους μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την φύση της πολιτικής αντίδρασης σε όλη την Ευρώπη, που θα προκύψει από μια πιθανή κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Κανείς δεν θέλει να βρεθεί αντιμέτωπος με μια –σε πλήρη άνθιση- ανθρωπιστική κρίση εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας θα δημιουργούσε τεράστιες προκλήσεις. Οι περισσότεροι φορείς χάραξης πολιτικής στηρίζονται στην ελπίδα ότι η Αθήνα τελικά θα σεβαστεί τους κανόνες της ευρωζώνης και θα παραμείνει στη νομισματική ένωση.

Ωστόσο η απόφαση αυτή σε μεγάλο βαθμό δεν εξαρτάται από την ευρωζώνη. Για να μείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί: είτε ο Αλ. Τσίπρας να αποκηρύξει πολλές από τις προεκλογικές του υποσχέσεις είτε η Ελλάδα να αποκηρύξει τον Αλ. Τσίπρα. Αυτή τη στιγμή, κανένα από τα δύο δεν φαίνεται πιθανό.

πηγή: capital