Σε οποιοδήποτε μάθημα/σεμινάριο/μεταπτυχιακό και εάν έχει μελετήσει κάποιος το θέμα των διαπραγματεύσεων το πρώτο πράγμα που μαθαίνει είναι να αναλύσει και να καταλάβει τι ακριβώς θέλει ο αντίπαλος και τι απεύχεται, ειδικά εάν και οι δύο πλευρές της διαπραγμάτευσης θέλουν αυτή να καταλήξει σε μια κατάσταση win - win..
Ας δούμε λοιπόν τι θα ήθελε η τριμερής των δανειστών:
α) Να εφαρμοσθούν όλες οι συμφωνηθείσες αλλαγές οι οποίες ουδέποτε εφαρμόσθηκαν. Είναι αυτό δυνατό στη προκειμένη περίπτωση; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ το οποίο το ξέρουν και οι ίδιοι της τριμερούς. Εν όψη εκλογής ΠτΔ και αλληλοσφαγών στον ένα εκ των δύο κυβερνητικών εταίρων, ρυθμίσεις όπως αυτές του ασφαλιστικού είναι στα όρια του αδιανόητου.
β) Να συνεχιστεί η επιτήρηση της Ελληνικής οικονομίας και για τα επόμενα χρόνια, μιας και η εμπιστοσύνη τους προς το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι ανύπαρκτη. Σκεφτείτε να βρισκόσασταν στην πλευρά της τριμερούς και να ακούγατε από τους εγχώριους να θέτουν θέμα μη κατάργησης της ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΥ απουσίας των συνδικαλιστών κατά 7 ημέρες (το μήνα;), πως θα νιώθατε ακριβώς; Τι πίστη θα δίνατε στον συνομιλητή σας ακόμη και εάν όλα τα επόμενα επιχειρήματα ήταν λογικά;
Στη συνέχεια ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι απεύχονται οι της τριμερούς το κυριότερο και βασικότερο όλων είναι ότι απεύχονται την αποτυχία του Ελληνικού προγράμματος για πολλού λόγους:
α) Το Ελληνικό πρόγραμμα δείχνει να επιτυγχάνει. Αυτό το συμπέρασμα εξάγεται:
α.1) από τους πρόδρομους δείκτες του Ι.Ο.Β.Ε., του Κ.Ε.Π.Ε. και της DGFin
α.2) από τα ισοζύγια εννεαμήνου της Τ.τ.Ε.
α.3) την φθινοπωρινή έκθεση της Commision,
α.4) αλλά πάνω από όλα από την ανακοίνωση της ΕΛ.ΣΤΑΤ ότι η χώρα παρουσιάζει τη δεύτερη μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη και μάλιστα γα δύο συνεχόμενα τρίμηνα.
β) Χώρες σαν την Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία είναι στα όρια της βιωσιμότητας όμως εκεί μιλάμε για οικονομίες τρισεκατομμυρίων € που μπροστά τους το δικό μας πρόβλημα μοιάζει ως παρωνυχίδα. Εάν το πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας καταρρεύσει στην Ελλάδα με ποια δυναμική θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν τα ίδια, έστω και σε πιο light εκδοχή, σε αυτές τις οικονομίες και στους λαούς τους;
γ) Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση ο λαϊκισμός αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς στην Ισπανία το Podemos, στην Ιταλία ο Grillo αλλά ακόμη και στη Μεγάλη Βρετανία ο Farantz κατακτούν δημοσκοπικά πολύ μεγάλα ποσοστά του εκλογικού σώματος. Μια αποτυχία λοιπόν του Ελληνικού προγράμματος θα εκτόξευε τις συγκεκριμένες δυνάμεις και θα ενίσχυε την επιχειρηματολογία τους.
δ) Ακόμη όμως και στην ίδια την Γερμανία και στο κρατίδιο της Θουριγγίας υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να εκλεγεί τελικά αριστερός πρωθυπουργός - η σχέση του βέβαια με τους καθ' υμάς αριστερούς και νοσταλγούς του Στάλιν είναι απέχει παρασάγγες - πως θα διαχειριστεί ακόμη και η Merkel μια τέτοια κατάσταση;
ε) Πως ακριβώς θα διαχειριστούν μια ανθρωπιστική κρίση όπως αυτή που θα ξεσπάσει στην Ελλάδα σε περίπτωση αποτυχίας του προγράμματος; Ας μην ξεχνάμε ότι τον πόλεμο στο Βιετνάμ οι ΗΠΑ δεν τον έχασαν στο πεδίο των μαχών αλλά στους δρόμους των πόλεων τους, το ίδιο συνέβη και με την Γαλλία όταν προσπάθησε να καταστείλει την Αλγερινή επανάσταση.
στ) Η ECB προσπαθεί να μην φτάσει στα όρια του "whatever it takes" που είχε εκστομίσει ο Draghi γιατί μετά ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή. Θα το διακινδύνευε ποτέ; Ποια μέσα θα απέμεναν στην άσκηση νομισματικής πολιτικής ώστε να ανατραπεί η κατάσταση της πτώχευσης μιας χώρας μέλους; ειδικά εάν σκεφτούμε ότι το "κανόνι" της Lehman Brothers θα έμοιαζε με κακόγουστο αστείο μπροστά στα μελλούμενα που θα είχε να αντιμετωπίσει.
Ποια είναι όμως τα σενάρια για την επόμενη μέρα; Αντιγράφω από την κυριακάτικη Καθημερινή:
1. Κλείσιμο αξιολόγησης και συμφωνία για πιστοληπτική γραμμή.
Τρόικα και Αθήνα καταλήγουν σ’ ένα συμβιβασμό και κλείνει η αξιολόγηση λίγες ημέρες πριν από το Eurogroup στις 8 Δεκεμβρίου. Εκείνη τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες οι ομόλογοι του κ. Χαρδούβελη δίνουν το «πράσινο φως» για την πρόσβαση σε μία προληπτική γραμμή πίστωσης με ενισχυμένη εποπτεία (ECCL) που θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 2015. Η Ελλάδα, παρόλο που θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια σειρά από προϋποθέσεις και επιτήρηση, θα διασφαλίσει πιο ομαλή πρόσβαση στις αγορές και θα σηματοδοτήσει μία νέα «εταιρική σχέση» με τους δανειστές.
Ο ρόλος του ΔΝΤ μένει να αποφασιστεί σε αυτό το σχήμα καθώς πολλές χώρες επιμένουν σε πολύ ενεργό ρόλο του Ταμείου. Το ΔΝΤ θα μπορούσε να συνεχίσει με το δικό του πρόγραμμα, με το ίδιο νομικό πλαίσιο, αλλά αντί της εκτενούς πολυσέλιδης συμφωνίας, θα αρκεί μια σύντομη περιληπτική συμφωνία σε βασικές αρχές. Σύμφωνα με το καταστατικό του, το ΔΝΤ δεν υποχρεούται απαραίτητα να διεξάγει τριμηνιαίες αξιολογήσεις. Μπορούν να γίνονται μόνο τρεις ή και δύο φορές τον χρόνο. Το πιο πιθανό σενάριο είναι το ισχύον πρόγραμμα του Ταμείου (EFF) να αποκτήσει «προληπτικό» χαρακτήρα.
2. «Μικρή» επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος.
Σε περίπτωση που δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου, μία επιλογή είναι να αποφασιστεί η τεχνική προέκταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (για παράδειγμα, ενός μήνα), ώστε να δώσει χρόνο σε Αθήνα και τρόικα για να κλείσει η αξιολόγηση. Από πριν θα έχει συμφωνηθεί ότι με τη λήξη της επέκτασης η Ελλάδα θα περάσει σε προληπτική γραμμή πίστωσης. Ετσι η κυβέρνηση θα μπορέσει να θέσει πριν από τις προεδρικές εκλογές ένα σαφές δίλημμα στους βουλευτές παρουσιάζοντας το σχέδιο προληπτικής γραμμής πίστωσης.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στην Πορτογαλία. Στις Βρυξέλλες, όμως, δεν βρίσκουν νόημα να επαναληφθεί στην περίπτωση της Ελλάδας, καθώς θεωρούν ότι η κυβέρνηση έχοντας μπροστά της να αντιμετωπίσει εκλογές θα είναι δύσκολο να κάνει μια σειρά μεταρρυθμίσεων μέσα σ’ ένα μήνα για να κλείσει την αξιολόγηση.
3. «Μεγάλη» επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος.
Εφόσον δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου, θα γίνει τεχνική επέκταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης για 6 μήνες ή ακόμα και 12 μήνες, ώστε η Ελλάδα να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, αλλά και να έχει πρόσβαση στη δόση ύψους 1,8 δισ. ευρώ που υπολείπεται από το ευρωπαϊκό σκέλος του προγράμματος (αν δεν κλείσει η αξιολόγηση και δεν γίνει η τεχνική προέκταση, τότε το υπολειπόμενο 1,8 δισ. του ευρωπαϊκού προγράμματος χάνεται). Αυτό το σενάριο δεν το θέλει η ελληνική πλευρά, καθώς θα είναι δύσκολη η πολιτική του διαχείριση.
4. Δεν υπάρχει συμφωνία για επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος, ούτε για κάποιο νέο.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν συμφωνούν στην τεχνική επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος, καθώς μια σειρά από κράτη-μέλη απαιτούν το πρόγραμμα να τηρείται για να αποφασιστεί η έστω και ολιγόμηνη παράτασή του. «Αν η αξιολόγηση δεν έχει κλείσει, τότε τίθεται και θέμα τήρησης προγράμματος», λένε πηγές των Βρυξελλών και τότε η Ελλάδα από την 1η Ιανουαρίου του 2015 θα βρεθεί χωρίς ευρωπαϊκή «προστασία». Στο σενάριο αυτό, το ΔΝΤ θα συνεχίσει να έχει πρόγραμμα στην Ελλάδα, εκτός και αν η κυβέρνηση αποφασίσει να το τερματίσει. Ωστόσο, το σενάριο αυτό είναι το λιγότερο επιθυμητό απ’ όλες τις πλευρές.
Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιθανότερο; Θα σας απαντούσα το πρώτο με μικρές πιθανότητες για το δεύτερο. Βέβαια προσωπικά θα επιμείνω στη διαφωνία μου για τον ECCL που αναφέρει η καθημερινή, μιας και από της 16 Οκτωβρίου έχω αναφέρει ότι το πιθανότερο είναι η δημιουργία μιας ad hoc credit line (για περισσότερα πατήστε εδώ και εδώ), επαναλαμβάνω με την προϋπόθεση της συμμόρφωσης της Αθήνας στα συμφωνηθέντα της 4ης αξιολόγησης. Σε διαφορετική περίπτωση οι Ευρωπαίοι θα επιμείνουν στο μηχανισμό ECCL/ECCL+.
Το 1ο σενάριο ικανοποιεί όλες τις πλευρές γιατί:
α) επιτυγχάνεται η συνεχιζόμενη επιτήρηση της Ελληνικής οικονομίας.
β) ξεπερνιέται ο σκόπελος για την συγκυβέρνηση των τριμηνιαίων επιθεωρήσεων. Ακόμη και στο καταστατικό του IMF πουθενά δεν προβλέπονται τριμηνιαίοι έλεγχοι αλλά συνήθως εξαμηνιαίοι ή ανά τετράμηνο. Οι εξαμηνιαίοι έλεγχοι αποφορτίζουν το πολιτικό κλίμα και δεν υπάρχει λόγος να γίνονται δια ζώσης και με όλα τα φώτα επικεντρωμένα σε αυτούς.
γ) Η Ελλάδα δείχνει να βγαίνει από το μνημόνιο μπαίνοντας πλέον σε ένα μηχανισμό Post Programme Enhaced Surveillance και οι εγχώριοι πολιτικάντηδες θα μπορούν να το "πουλήσουν" στους ανεξάρτητους - και όχι μόνον - βουλευτές ενόψει της εκλογής ΠτΔ.
Ευτυχώς οι Ευρωπαίοι δεν είναι οπαδοί της Σαμψωνικής έκφρασης «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι οπαδούς αντιστοίχων θεωριών.......
Ενώ και στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, την εβδομάδα που πέρασε είχαμε μια τρομερή "προσαρμογή" της ρητορείας, ενόψει της συμφωνίας, από τα στελέχη της Αξ. Αντιπολίτευσης όπως αυτές που έκανε ο Γλέζος, ο Τσουκαλάς, ο Κοντονής, ο Σταθάκης και ο Δραγασάκης ενώ στη διάσκεψη των γραμματέων του κόμματος της Αξ. Αντιπολίτευσης ο Τσίπρας δεν δίστασε να πει:
«Βρισκόμαστε μπροστά σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις μέχρι και τον Φλεβάρη, που αποτελεί ένα ορόσημο λόγω της Προεδρικής εκλογής. Ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου φαίνεται ότι τελειώνει»
αλλάζοντας πλήρως τα ως τώρα λεγόμενα του περί άμεσης κατάρρευσης της κυβέρνησης, ενώ ακόμη και για τον Φεβρουάριο "εξομολογήθηκε" ότι πλέον ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι τελειώνει......
Ας δούμε λοιπόν τι θα ήθελε η τριμερής των δανειστών:
α) Να εφαρμοσθούν όλες οι συμφωνηθείσες αλλαγές οι οποίες ουδέποτε εφαρμόσθηκαν. Είναι αυτό δυνατό στη προκειμένη περίπτωση; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ το οποίο το ξέρουν και οι ίδιοι της τριμερούς. Εν όψη εκλογής ΠτΔ και αλληλοσφαγών στον ένα εκ των δύο κυβερνητικών εταίρων, ρυθμίσεις όπως αυτές του ασφαλιστικού είναι στα όρια του αδιανόητου.
β) Να συνεχιστεί η επιτήρηση της Ελληνικής οικονομίας και για τα επόμενα χρόνια, μιας και η εμπιστοσύνη τους προς το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι ανύπαρκτη. Σκεφτείτε να βρισκόσασταν στην πλευρά της τριμερούς και να ακούγατε από τους εγχώριους να θέτουν θέμα μη κατάργησης της ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟΥ απουσίας των συνδικαλιστών κατά 7 ημέρες (το μήνα;), πως θα νιώθατε ακριβώς; Τι πίστη θα δίνατε στον συνομιλητή σας ακόμη και εάν όλα τα επόμενα επιχειρήματα ήταν λογικά;
Στη συνέχεια ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι απεύχονται οι της τριμερούς το κυριότερο και βασικότερο όλων είναι ότι απεύχονται την αποτυχία του Ελληνικού προγράμματος για πολλού λόγους:
α) Το Ελληνικό πρόγραμμα δείχνει να επιτυγχάνει. Αυτό το συμπέρασμα εξάγεται:
α.1) από τους πρόδρομους δείκτες του Ι.Ο.Β.Ε., του Κ.Ε.Π.Ε. και της DGFin
α.2) από τα ισοζύγια εννεαμήνου της Τ.τ.Ε.
α.3) την φθινοπωρινή έκθεση της Commision,
α.4) αλλά πάνω από όλα από την ανακοίνωση της ΕΛ.ΣΤΑΤ ότι η χώρα παρουσιάζει τη δεύτερη μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη και μάλιστα γα δύο συνεχόμενα τρίμηνα.
β) Χώρες σαν την Γαλλία, την Ισπανία και την Ιταλία είναι στα όρια της βιωσιμότητας όμως εκεί μιλάμε για οικονομίες τρισεκατομμυρίων € που μπροστά τους το δικό μας πρόβλημα μοιάζει ως παρωνυχίδα. Εάν το πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας καταρρεύσει στην Ελλάδα με ποια δυναμική θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν τα ίδια, έστω και σε πιο light εκδοχή, σε αυτές τις οικονομίες και στους λαούς τους;
γ) Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση ο λαϊκισμός αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς στην Ισπανία το Podemos, στην Ιταλία ο Grillo αλλά ακόμη και στη Μεγάλη Βρετανία ο Farantz κατακτούν δημοσκοπικά πολύ μεγάλα ποσοστά του εκλογικού σώματος. Μια αποτυχία λοιπόν του Ελληνικού προγράμματος θα εκτόξευε τις συγκεκριμένες δυνάμεις και θα ενίσχυε την επιχειρηματολογία τους.
δ) Ακόμη όμως και στην ίδια την Γερμανία και στο κρατίδιο της Θουριγγίας υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να εκλεγεί τελικά αριστερός πρωθυπουργός - η σχέση του βέβαια με τους καθ' υμάς αριστερούς και νοσταλγούς του Στάλιν είναι απέχει παρασάγγες - πως θα διαχειριστεί ακόμη και η Merkel μια τέτοια κατάσταση;
ε) Πως ακριβώς θα διαχειριστούν μια ανθρωπιστική κρίση όπως αυτή που θα ξεσπάσει στην Ελλάδα σε περίπτωση αποτυχίας του προγράμματος; Ας μην ξεχνάμε ότι τον πόλεμο στο Βιετνάμ οι ΗΠΑ δεν τον έχασαν στο πεδίο των μαχών αλλά στους δρόμους των πόλεων τους, το ίδιο συνέβη και με την Γαλλία όταν προσπάθησε να καταστείλει την Αλγερινή επανάσταση.
στ) Η ECB προσπαθεί να μην φτάσει στα όρια του "whatever it takes" που είχε εκστομίσει ο Draghi γιατί μετά ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή. Θα το διακινδύνευε ποτέ; Ποια μέσα θα απέμεναν στην άσκηση νομισματικής πολιτικής ώστε να ανατραπεί η κατάσταση της πτώχευσης μιας χώρας μέλους; ειδικά εάν σκεφτούμε ότι το "κανόνι" της Lehman Brothers θα έμοιαζε με κακόγουστο αστείο μπροστά στα μελλούμενα που θα είχε να αντιμετωπίσει.
Ποια είναι όμως τα σενάρια για την επόμενη μέρα; Αντιγράφω από την κυριακάτικη Καθημερινή:
1. Κλείσιμο αξιολόγησης και συμφωνία για πιστοληπτική γραμμή.
Τρόικα και Αθήνα καταλήγουν σ’ ένα συμβιβασμό και κλείνει η αξιολόγηση λίγες ημέρες πριν από το Eurogroup στις 8 Δεκεμβρίου. Εκείνη τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες οι ομόλογοι του κ. Χαρδούβελη δίνουν το «πράσινο φως» για την πρόσβαση σε μία προληπτική γραμμή πίστωσης με ενισχυμένη εποπτεία (ECCL) που θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 2015. Η Ελλάδα, παρόλο που θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια σειρά από προϋποθέσεις και επιτήρηση, θα διασφαλίσει πιο ομαλή πρόσβαση στις αγορές και θα σηματοδοτήσει μία νέα «εταιρική σχέση» με τους δανειστές.
Ο ρόλος του ΔΝΤ μένει να αποφασιστεί σε αυτό το σχήμα καθώς πολλές χώρες επιμένουν σε πολύ ενεργό ρόλο του Ταμείου. Το ΔΝΤ θα μπορούσε να συνεχίσει με το δικό του πρόγραμμα, με το ίδιο νομικό πλαίσιο, αλλά αντί της εκτενούς πολυσέλιδης συμφωνίας, θα αρκεί μια σύντομη περιληπτική συμφωνία σε βασικές αρχές. Σύμφωνα με το καταστατικό του, το ΔΝΤ δεν υποχρεούται απαραίτητα να διεξάγει τριμηνιαίες αξιολογήσεις. Μπορούν να γίνονται μόνο τρεις ή και δύο φορές τον χρόνο. Το πιο πιθανό σενάριο είναι το ισχύον πρόγραμμα του Ταμείου (EFF) να αποκτήσει «προληπτικό» χαρακτήρα.
2. «Μικρή» επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος.
Σε περίπτωση που δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου, μία επιλογή είναι να αποφασιστεί η τεχνική προέκταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (για παράδειγμα, ενός μήνα), ώστε να δώσει χρόνο σε Αθήνα και τρόικα για να κλείσει η αξιολόγηση. Από πριν θα έχει συμφωνηθεί ότι με τη λήξη της επέκτασης η Ελλάδα θα περάσει σε προληπτική γραμμή πίστωσης. Ετσι η κυβέρνηση θα μπορέσει να θέσει πριν από τις προεδρικές εκλογές ένα σαφές δίλημμα στους βουλευτές παρουσιάζοντας το σχέδιο προληπτικής γραμμής πίστωσης.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στην Πορτογαλία. Στις Βρυξέλλες, όμως, δεν βρίσκουν νόημα να επαναληφθεί στην περίπτωση της Ελλάδας, καθώς θεωρούν ότι η κυβέρνηση έχοντας μπροστά της να αντιμετωπίσει εκλογές θα είναι δύσκολο να κάνει μια σειρά μεταρρυθμίσεων μέσα σ’ ένα μήνα για να κλείσει την αξιολόγηση.
3. «Μεγάλη» επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος.
Εφόσον δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου, θα γίνει τεχνική επέκταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης για 6 μήνες ή ακόμα και 12 μήνες, ώστε η Ελλάδα να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, αλλά και να έχει πρόσβαση στη δόση ύψους 1,8 δισ. ευρώ που υπολείπεται από το ευρωπαϊκό σκέλος του προγράμματος (αν δεν κλείσει η αξιολόγηση και δεν γίνει η τεχνική προέκταση, τότε το υπολειπόμενο 1,8 δισ. του ευρωπαϊκού προγράμματος χάνεται). Αυτό το σενάριο δεν το θέλει η ελληνική πλευρά, καθώς θα είναι δύσκολη η πολιτική του διαχείριση.
4. Δεν υπάρχει συμφωνία για επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος, ούτε για κάποιο νέο.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν συμφωνούν στην τεχνική επέκταση του υφιστάμενου προγράμματος, καθώς μια σειρά από κράτη-μέλη απαιτούν το πρόγραμμα να τηρείται για να αποφασιστεί η έστω και ολιγόμηνη παράτασή του. «Αν η αξιολόγηση δεν έχει κλείσει, τότε τίθεται και θέμα τήρησης προγράμματος», λένε πηγές των Βρυξελλών και τότε η Ελλάδα από την 1η Ιανουαρίου του 2015 θα βρεθεί χωρίς ευρωπαϊκή «προστασία». Στο σενάριο αυτό, το ΔΝΤ θα συνεχίσει να έχει πρόγραμμα στην Ελλάδα, εκτός και αν η κυβέρνηση αποφασίσει να το τερματίσει. Ωστόσο, το σενάριο αυτό είναι το λιγότερο επιθυμητό απ’ όλες τις πλευρές.
Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιθανότερο; Θα σας απαντούσα το πρώτο με μικρές πιθανότητες για το δεύτερο. Βέβαια προσωπικά θα επιμείνω στη διαφωνία μου για τον ECCL που αναφέρει η καθημερινή, μιας και από της 16 Οκτωβρίου έχω αναφέρει ότι το πιθανότερο είναι η δημιουργία μιας ad hoc credit line (για περισσότερα πατήστε εδώ και εδώ), επαναλαμβάνω με την προϋπόθεση της συμμόρφωσης της Αθήνας στα συμφωνηθέντα της 4ης αξιολόγησης. Σε διαφορετική περίπτωση οι Ευρωπαίοι θα επιμείνουν στο μηχανισμό ECCL/ECCL+.
Το 1ο σενάριο ικανοποιεί όλες τις πλευρές γιατί:
α) επιτυγχάνεται η συνεχιζόμενη επιτήρηση της Ελληνικής οικονομίας.
β) ξεπερνιέται ο σκόπελος για την συγκυβέρνηση των τριμηνιαίων επιθεωρήσεων. Ακόμη και στο καταστατικό του IMF πουθενά δεν προβλέπονται τριμηνιαίοι έλεγχοι αλλά συνήθως εξαμηνιαίοι ή ανά τετράμηνο. Οι εξαμηνιαίοι έλεγχοι αποφορτίζουν το πολιτικό κλίμα και δεν υπάρχει λόγος να γίνονται δια ζώσης και με όλα τα φώτα επικεντρωμένα σε αυτούς.
γ) Η Ελλάδα δείχνει να βγαίνει από το μνημόνιο μπαίνοντας πλέον σε ένα μηχανισμό Post Programme Enhaced Surveillance και οι εγχώριοι πολιτικάντηδες θα μπορούν να το "πουλήσουν" στους ανεξάρτητους - και όχι μόνον - βουλευτές ενόψει της εκλογής ΠτΔ.
Ευτυχώς οι Ευρωπαίοι δεν είναι οπαδοί της Σαμψωνικής έκφρασης «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι οπαδούς αντιστοίχων θεωριών.......
Ενώ και στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, την εβδομάδα που πέρασε είχαμε μια τρομερή "προσαρμογή" της ρητορείας, ενόψει της συμφωνίας, από τα στελέχη της Αξ. Αντιπολίτευσης όπως αυτές που έκανε ο Γλέζος, ο Τσουκαλάς, ο Κοντονής, ο Σταθάκης και ο Δραγασάκης ενώ στη διάσκεψη των γραμματέων του κόμματος της Αξ. Αντιπολίτευσης ο Τσίπρας δεν δίστασε να πει:
«Βρισκόμαστε μπροστά σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις μέχρι και τον Φλεβάρη, που αποτελεί ένα ορόσημο λόγω της Προεδρικής εκλογής. Ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου φαίνεται ότι τελειώνει»
αλλάζοντας πλήρως τα ως τώρα λεγόμενα του περί άμεσης κατάρρευσης της κυβέρνησης, ενώ ακόμη και για τον Φεβρουάριο "εξομολογήθηκε" ότι πλέον ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι τελειώνει......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου