Έρχεται τρόικα ψυχιάτρων .......

Του Ανδρέα Ζαμπούκα 
πηγή: capital

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από το διπολισμό της κυβέρνησης σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις; Από την απόλυτη ξεφτίλα της δημόσιας επικοινωνίας για την έλευση της τρόικας;  Από τους δημόσιους τσακωμούς και τους «πλειστηριασμούς» των παροχών και τους παραλογισμούς των λαϊκιστών; Όλοι διαφωνούν με όλους και όλοι λένε ψέματα σε όλους. Πάμε συντεταγμένα για ομαδική παράκρουση. Ακόμα και οι σεισμολόγοι παραδίνονται  με ευχαρίστηση στη βορά των καναλιών και ξεκατινιάζονται. 


Στις συζητήσεις για την «ψυχανάλυση» των Ελλήνων συναντάς διάφορες ερμηνείες, συνήθως αντικρουόμενες (τι άλλο θα ήταν...). Eίναι συνήθως κοινωνιολογικές και πολιτικές. Σπανίως ανθρωπολογικές. Όπως και να ΄χει πάντως, όλοι, υπερβαίνοντας τις διαφορετικές τους προσεγγίσεις... συμφωνούν σε ένα πράγμα: Η διαφωνία ως μέσο  επικοινωνίας  είναι ο βασικός τρόπος επίλυσης  των προβλημάτων τους!

Οι Έλληνες διαφωνούν στα γραφεία, στα δημοτικά συμβούλια, στην κουζίνα του σπιτιού τους, στο δρόμο, στις τηλεοράσεις και τελευταία στα κοινωνικά δίκτυα. Μόλις ακουστεί μια άποψη σπεύδει ο απέναντι να διαφωνήσει. Μόλις φανεί το πρώτο επιχείρημα, έχει έτοιμο το μηχανισμό να το αποδομήσει. Πάντα, στήνεται μια «θεατρική πράξη» σύγκρουσης που αναδεικνύει «νικητές» και «ηττημένους». Κι έτσι μεγαλώνουν γενιές εθισμένων στη διαφωνία και στη «χρηστική» λειτουργία της αντιπαλότητας. 

Πώς εξηγείται; Ανθρωπολογικά, η εξέλιξη του DNA των λαών της Μεσογείου δικαιολογεί την ένταση στην επικοινωνία. Δεν άλλαξαν πολλά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ίσως ο ήλιος, το φως, τα έντονα χρώματα δημιουργούν μια αίσθηση θεατρικότητας στην οποία θέλει το άτομο να ξεδιπλώσει το ρόλο του, να «παίξει» όσο γίνεται περισσότερο στη σκηνή. Πολιτικά, η μονοπώληση της εξουσίας από το διπολισμό και την κομματοκρατία αναδεικνύει περσόνες που ωθούνται αναγκαστικά στο «βάθρο» ή στην «πυρά». Και κοινωνικά, η διάλυση της κοινότητας, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, έφερε στο προσκήνιο τη χυδαιότητα του ατομοκεντρισμού και της ναρκισσιστικής εγωπάθειας. 

Επιπλέον, η ανεξέλεγκτη παράδοση των ΜΜΕ στα χέρια των βαρβάρων, δημιούργησε κουλτούρα έντασης στις συζητήσεις, επαρχιωτισμού, κουτοπονηριάς και κατάλυσης κάθε λογικής επεξεργασίας θεμάτων στα τηλεοπτικά πάνελ. Από παντού αναπαράγεται μια έντεχνη και στημένη προκλητικότητα, με πρόσωπα χαμηλού διανοητικού επιπέδου, με ακραίο λαϊκιστικό λόγο και διάθεση για τσακωμούς. Οι καλεσμένοι σε εκπομπές και οι συνεντευξιαζόμενοι είναι πολλές φορές, επιλεγμένοι ανάλογα με τις «δραματουργικές» τους ικανότητες. Αυτό προσφέρεται ως μίμηση στον κόσμο ο οποίος εθίζεται στην αισθητική του σοκ και όχι της  συνεννόησης. 

Η βαθιά όμως αιτία βρίσκεται στα σχολεία. Το εκπαιδευτικό σύστημα αδιαφορεί εντελώς για την καλλιέργεια της συλλογικότητας στους μαθητές. Οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει ομάδες αποφεύγεται και επιλέγεται πάντα η υποκριτική και  αρρωστημένη «μοναδικότητα» του μαθητή. Στόχος είναι οι εξετάσεις, η βαθμοθηρία και η «εξόντωση» του αντιπάλου. «Μόνος» μέσα στην τάξη δεν μιλάει, μόνο ακούει, δεν γράφει παρά ελάχιστα, μόνο διαβάζει, δεν διαλέγεται και δεν συνυπάρχει δημιουργικά με τους άλλους. Όσο για τη διαδικασία της ανταλλαγής επιχειρημάτων το μάθημα Λογικής που υπήρχε παλιά, τώρα είναι  επιλογής και φυσικά, με τόση συκοφαντία που έχει υποστεί η έννοια, κανείς δεν το επιλέγει. 

Μ΄αυτά και μ΄αυτά, καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι για να αποθεώσουμε τη δική μας άποψη και όχι για να βρούμε λύση σε προβλήματα. Πάντα χάνουμε την εστίαση στο ζητούμενο και χτίζουμε προφίλ «αντίστασης» αναδεικνύοντας την προσήλωση μας σε αγκυλώσεις και κολλήματα που τα περάσαμε στον αξιακό μας κώδικα ως αρχές και «ιερές» αντιλήψεις.  Κάπως έτσι βέβαια, λειτουργεί και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή. 

Πολύ φοβάμαι ότι αν δεν βρεθεί μια μεγάλη ανάγκη να μας βγάλει από τη νηπιακή μας κατάσταση, αν δεν εντοπίσουμε, έστω και από φόβο, την απόλυτη επίσπευση της συναίνεσης, πολύ γρήγορα θα διαλυθούμε. Δεν ξέρω αν μας συμβεί προς την ανατολή ή προς τη δύση, πάντως  τα φαινόμενα αυτισμού είναι πια ευδιάκριτα παντού (ποδόσφαιρο, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, διαφθορά, δημόσιο, πανεπιστήμια, σχολεία κτλ). 

Κανείς δεν μπορεί πλέον να ανταλλάξει μια κουβέντα που να την εννοεί με τον άλλον. Μόνο παράλληλοι μονόλογοι και κραυγές μεγαλομανίας. Ίσως  γίνουμε η πρώτη χώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που θα την θέσουν κάτω από την προστασία, όχι πλέον τεχνοκρατών  αλλά  ψυχιάτρων. 


Πηγή:www.capital.gr