Βλέπουν όλοι οι Ευρωπαίοι την ίδια... Ευρώπη;

Υπάρχουν κατά τη γνώμη μου δύο ας πούμε «καταστάσεις» της ανθρώπινης συμπεριφοράς, που περιγράφουν αυτό που ζούμε όσον αφορά την τρέχουσα κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε επίπεδο χωρών, αλλά και γενικότερα στις σχέσεις των ανθρώπων.  

Η πρώτη είναι μια κατάσταση ή καλύτερα μια «στάση», στην οποία ο καθένας κοιτάζει το προσωπικό του συμφέρον είτε αυτό είναι το στενά κομματικό, είτε το συμφέρον της χώρας του, χωρίς να υπολογίζει τις πιθανές συνέπειες από τις αντιδράσεις των υπολοίπων, με τους οποίους και έρχεται σε επαφή, ή έχει κάποιας μορφής συνεργασία.

Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι μήπως τελικά οι ηγέτες των χωρών ειδικά της Ευρώπης, δεν αντιλαμβάνονται ότι αν ο καθένας «τραβάει το σκοινί» προς τη μεριά του, κάποια στιγμή το «σχοινί θα σπάσει» και θα δημιουργηθεί ένα πρόβλημα το οποίο δεν θα μπορεί να ξεπεραστεί «σχετικά» εύκολα. Δεν θα μπορεί δηλαδή να ξεπεραστεί με συμβατικές μεθόδους, και όλοι θα χάσουμε πολλά από αυτά που έχουμε τώρα, πολλά περισσότερα από ότι αν υπήρχε μια σχετική συναίνεση. Εκτός πια αν οι υπολογισμοί που κάνουν οι Ευρωπαίοι είναι τόσο ακριβείς, έχουν φτιάξει μια τόσο ελεγχόμενη κατάσταση, από την οποία όλοι θα κερδίσουν τα μέγιστα, και απλά δεν είναι εύκολο αυτό να γίνει κατανοητό από τους απλούς πολίτες, για την ώρα τουλάχιστον.

Η δεύτερη «κατάσταση» είναι ότι ο καθένας βλέπει τον κόσμο από μια δική του σκοπιά, μέσα από ένα δικό του «προσωπικό φίλτρο» βιώνει μια δική του «πραγματικότητα» η οποία ξεκινάει συνήθως από διαφορετική βάση. Θα πει κάποιος μα αυτό δεν περιγράφεις και παραπάνω; Όχι είναι η απάντηση και θα πω ένα παράδειγμα για αυτό. Όλοι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, το οποίο μπορεί και να οδηγήσει στην διάσπασή της, αν τα πράγματα ξεφύγουν πάρα πολύ. Από την άλλη όμως και παρά το γεγονός ότι όλοι συμφωνούν πως κάπως πρέπει να ανιμετωπιστεί όλη αυτή η κατάσταση, η κάθε χώρα προκρίνει και μια διαφορετική πρόταση για την πορεία προς τη λύση του προβλήματος.

Δηλαδή υπάρχει το συμφέρον, κομματικό, πολιτικό, οικονομικό ή γεωπολιτικό μεταξύ των εταίρων, και δεύτερον υπάρχει η αντίληψη του πως πρέπει να εφαρμοστεί κάτι, ακόμα και όταν τα συμφέροντα συγκλίνουν, έστω κατ' ελάχιστο. Κατά τα φαινόμενα στην Ευρωπαική Ένωση δεν έχει ωριμάσει η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ηγέτες της γνωρίζοντας ότι ισχύουν τα παραπάνω θα συμφωνήσουν σε κάποια βασικά πράγματα. Θα συμφωνήσουν δηλαδή στο ότι υπάρχει μια δυσκολία η οποία μέχρι να ξεπεραστεί, τα επι μέρους συμφέροντα της κάθε χώρας, θα δώσουν τη θέση τους σε μια νέα κατάσταση ελάχιστης συνεννόησης.

Και θα γίνει αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί απλά το κόστος από μια ενδεχόμενη διάσπαση του Ευρωπαικού οικοδομήματος που χτίζεται για δεκαετίες τώρα, μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που μόνο δεινά μπορεί να φέρουν σε όλους του λαούς της Ευρώπης. Ίσως η πορεία που ακολούθησαν οι ΗΠΑ στην περίοδο μετά την κρίση του 1929, και την ψήφιση του πρώτου ομοσπονδιακού προϋπολογισμού το 1936, θα μπορούσε να αποτελέσει «οδηγό» για την πορεία εξόδου της Ευρώπης από την κρίση.