Ας δούμε λοιπόν τη συνέβη το τελευταίο διάστημα.
Από πλευράς της συγκυβέρνησης το κακό ξεκίνησε όταν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ένιωσαν αρκετά ασφαλείς προς τα εξω και ιδιαζόντως ανασφαλείς στο εσωτερικό μέτωπο, με την αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Αποφάσισαν λοιπόν λαϊκίσουν περισσότερο από τους λαϊκιστές, πράγμα που δεν τους ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο μιας και είναι γαλουχημένοι μέσα στον λαϊκισμό, χρησιμοποιώντας τα απολειφάδια της λαϊκής δεξιάς όπως οι Ντινόπουλοι, οι Γιακουμάτοι και διάφορα άλλα τέτοια φρούτα του παρελθόντος.
Στη συνέχεια και από τον Σεπτέμβριο περίπου και ενώ οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να ανταγωνίζονται τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη αποδιδόμενοι σε μια κούρσα με τερματισμό το σκίσιμο των μνημονίων, βέβαια αυτοί δεν θα το έκαναν στο δρόμο ή στο προαύλιο της Βουλής όπως οι γαλουχημένοι στα Οκτωβριανά νάματα αριστεροί, αλλά παρέα με την Ευρωπαϊκή ελίτ σε κάποιο σαλόνι πίνοντας σαμπάνιες παρέα με τους "κουτόφραγκους".
Από την άλλη πλευρά, αυτή της αξ. αντιπολίτευσης βλέπαμε από τη μια μεριά τους "λογικούς" να προσπαθούν να κάνουν μια επιστροφή στο ρεαλισμό, η οποία όμως έβρισκε πάντα αντιμέτωπη την αριστερή καρότσα του Δραχμαζάνη και βρισκόταν πάντα κατακεραυνωμένη από τις ιαχές του iskra. Η στροφή αυτή βέβαια δεν έγινε γιατί οι παλαιοκομμουνιστές ξαφνικά λογικεύθηκαν, αλλά γιατί έβλεπαν τα ποσοστά του κόμματος να βρίσκονται κολλημένα στο 26-27% χωρίς καμιά δυναμική ανόδου και γνωρίζοντας ότι το μέλλον μάλλον θα ήταν οδυνηρό.
Όσον αφορά την υπόλοιπη αντιπολίτευση εκεί επικρατούσε το απόλυτο χάος. Από τα αριστερά η ΔΗΜ.ΑΡ. του μπαρμπα-Φώτη έπνεε τα λοίσθια και τη μια μέρα ενσωματώνονταν με το ΣΥΡΙΖΑ ενώ την επόμενη επέστρεφε στην αυτόνομη πορεία και τη μεθεπόμενη ήθελε να ξαναγίνει "κυβερνώσα αριστερά" ενώ στο μεσοδιάστημα τα στελέχη της φυλλοροούσαν. Από τα δεξιά ο κλασικός Καμμένος όνομα και πράγμα όσον αφορά την εγκεφαλική του λειτουργία, οπότε τα σχόλια περιττεύουν. Για τα άκρα δεν νομίζω να χρειάζεται να πει κάποιος κάτι.
Με λίγα λόγια όλο το πολίτικο σκηνικό οδηγούσε τη χώρα στον απόλυτο εκτροχιασμό και σε σύγκρουση με τους εταίρους αλλά το χειρότερο ήταν ότι ερχόταν σε σύγκρουση με τη κοινή λογική.
Αναρωτιέμαι ποιος από εμάς θα βρισκόταν στη θέση των Μαζούχ, Κοστέλλο και Γκογιάλ και θα άκουγε από την απέναντι μεριά να διαπραγματεύεται εάν οι συνδικαλιστές θα έχουν το δικαίωμα να απουσιάζουν ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ από την εργασία τους για 7 ή 3 ημέρες; εάν οι συνδικαλιστές θα είχαν 95 μέρες άδεια τον χρόνο ή λιγότερες; και μετά τον παραλογισμό θα είχε όρεξη ή διάθεση να αποδεχθεί οποιοδήποτε επιχείρημα της αντίθετης πλευράς ως λογικό ακόμη και εάν ήταν λογικό;
Έτσι φτάσαμε στα τεκταινόμενα τις τελευταίες ημέρες.
Η τριμερής να απαιτεί την πλήρη εφαρμογή των συμφωνημένων, επαναλαμβάνω για όποιον δεν το κατάλαβε των συμφωνημένων και ουδέποτε εφαρμοσμένων, ενώ από την άλλη η συγκυβέρνηση έβαζε συνέχιζε να βάζει ανόητες κόκκινες γραμμές. Όσο λοιπόν αυτή η διελκυστινίδα λάμβανε χώρα τόσο οι δανειστές κρατούσαν ολοένα και πιο σκληρή στάση, μιας και πλέον αναγκαστικά το πρόγραμμα έφτασε στο τέλος του, θέλοντας να αναγκάσουν τους κυβερνώντες να προσχωρήσουν σε κάποιο νέο πρόγραμμα επιτήρησης.
Ως τελευταίο και ανυπέρβλητο εμπόδιο εμφανίσθηκε το, εν πολλοίς, ανύπαρκτο δημοσιονομικό κενό το οποίο όλο και αύξανε. Μα για ποιο δημοσιονομικό κενό μιλάμε, όταν αυτό και εφόσον εφαρμοστεί η απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής του Νοεμβρίου 2012, καθίσταται ανύπαρκτο;
Τα ουσιαστικά προβλήματα ήταν άλλα και καλύφθηκαν πίσω από το συγκεκριμένο επιχείρημα, που μπορεί να είναι σκαιό αλλά είναι ακαταμάχητο μιας και η συγκεκριμένη απόφαση ΔΕΝ έχει ακόμη ενεργοποιηθεί.
Το ασφαλιστικό στο οποίο φτάσαμε ένας εργαζόμενος να συντηρεί 1 συνταξιούχο πολλάκις κάτω των 50 και έναν δημόσιο υπάλληλο ήταν το βασικότερο πρόβλημα. Πως ακριβώς γίνεται κάτι τέτοιο; Στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά πάντως δεν έχει βρεθεί τέτοια λύση, ίσως βέβαια εάν ο Ιδιωτικός τομέας δούλευε αμισθί για να σιτίζει τον παρασιτικό Δημόσιο να ήταν μια λύση, ίσως δεν σκέφτηκαν τους είλωτες της αρχαιότητας, γιατί όχι θα μου πείτε; Εδώ το ΠΑΣΟΚ αντιδρούσε στην εξίσωση των κατώτατων μισθών του Ιδιωτικού και του Δημόσιου τομέα, διαχωρίζοντας πλήρως τους Έλληνες στους πατρικίους Δημοσίους και τους πληβείους Ιδιωτικούς. Το χειρότερο όλων είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αυτή η σχέση πρέπει να γίνει ακόμη πιο ετεροβαρής.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, αποτελεί το ανίκανο και αντιπαραγωγικό κράτος και οι μεταρρυθμίσεις. Μιλάμε εδώ και 4 χρόνια κοντά για 7.000 απολύσεις στο δημόσιο και αυτές δεν έχουν πραγματοποιηθεί, μιλάμε για μείωση της γραφειοκρατίας και μόλις προχθές ο κ. Σκρέκας υπέγραψε επιτέλους μια αντίστοιχη απόφαση.
Για να είμαστε δίκαιοι, κάποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν γι αυτό και ανεβήκαμε αρκετές θέσεις στους δείκτες κατάταξης των παγκοσμίων οργανισμών όπως το WEF ή του Doing Business κλπ.
Όλα αυτά συνέβησαν, μάλιστα, όταν τα καλά νέα διαδεχόταν το ένα το άλλο. Η ΕΛ.ΣΤΑΤ. παρουσίασε το πέρασμα της χώρας από την ύφεση στην ανάπτυξη, παγκόσμιοι κολοσσοί άρχισαν να επενδύουν στην Ελλάδα, άρχισαν να υλοποιούνται κάποιες πραγματικές αποκρατικοποιήσεις όπως αυτή στα αεροδρόμια, το Ελληνικό, η επένδυση της COSCO κλπ. Με λίγα λόγια όταν η καρδάρα άρχισε να γεμίζει εμείς ήμαστε έτοιμη να την κλοτσήσουμε.
Εχθές λοιπόν είχαμε δύο τινά. Από τη μια μεριά η τριμερής αρνήθηκε, εν μέρει, να συναινέσει στο κυβερνητικό "σχέδιο" ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας, ενώ από την άλλη πλευρά είχαμε την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εξαγάγει το οικονομικό του "μοντέλο" και το ξύλο ήταν απερίγραπτο, όπως μου μετέφερε φίλος που εργάζεται σε επενδυτική τράπεζα στο Λονδίνο, όπου συμμετείχαν και πελάτες των τραπεζών. Κατά τη ρήση του μάλιστα "εμείς προσπαθήσαμε να είμαστε ευγενικοί αλλά οι πελάτες μας καθόλου". Άλλωστε οι πελάτες τους δεν προσομοιάζουν με τους εγχώριους ψηφοφόρους του συγκεκριμένου κόμματος ούτε με τους λαϊκοδεξιούς της συγκυβέρνησης.
Να υπογραμμίσω εδώ ότι όταν ανάρτησα το mail του Capital Group ληδορήθηκα ακόμη και από φιλελεύθερους οι οποίοι θεώρησαν ότι ήταν "μούφα" μιας και κανείς δεν περίμενε τέτοιου ύφους κείμενο, βέβαια το συγκεκριμένο mail επιβεβαιώθηκε άμεσα από αντίστοιχο τη BofA-ML ενώ ΔΕΝ διαψεύσθηκε ποτέ από την Κουμουνδούρου πέρα από κάποιους ψελισμούς περί μη συμμετοχής του συγκεκριμένου αποστολέα στις συναντήσεις, λες και συνήθως σε τέτοιες συναντήσεις πηγαίνουν οι partners. Οι partners αγαπητοί μου παίρνουν το review των κατωτέρων και συντάσσουν αντίστοιχα e-mail - μου έχει τύχει να διαβάσω και χειρότερα ειδικά με τον ΓΑΠ.
Ας ελπίσουμε οι πολιτικοί τ(ρ)αγοί να συνέλθουν και ο "σοφός" Ελληνικός λαός να καταλάβει έστω και την ύστατη στιγμή.
Στ. Μάνος: «Ο Ελληνικός λαός όταν βρεθεί στο χείλος του γκρεμού....πηδάει» κάτι που έχει επαληθευθεί πολλάκις στο παρελθόν, ας ελπίσουμε να διαψευσθεί αυτή τη φορά.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου