Πρέπει σήμερα να υπάρξει λύση

Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες μέρες από την δημιουργία της νέας κυβέρνησης, και οι λεγόμενες «αγορές», άρχισαν να μας δείχνουν τα «δόντια» τους. Να είναι εχθρικές απέναντί της, κάτι που κατά δήλωση σημαίνοντος στελέχους και υπουργού πλέον, ήταν αναμενόμενο. Φυσικά η δικαιολογία είναι κλασική, καινούρια κυβέρνηση με «αριστερό» πρόσημο, άρα είναι λογικό να μην την εμπιστεύονται οι αγορές. Το ερώτημα λοιπόν είναι, τι πρόκειται να κάνει η συγκεκριμένη κυβέρνηση για να την εμπιστευθούν, αν θέλει κάτι τέτοιο, ή θεωρεί ότι μπορεί και χωρίς αυτές, ή για να το πω αλλιώς αν νομίζουν ότι εκείνοι να «θα ορίζουν το ρυθμό της μουσικής και οι αγορές θα χορεύουν».

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι η μη ύπαρξη εμπιστοσύνης δεν είναι κάτι νέο, οι αγορές δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα κατά τη γνώμη μας καιρό τώρα, όπως φαίνεται εδώ, απλά στην παρούσα φάση φαίνεται να το δείχνουν με ακραίο τρόπο, και πάντα σε σχέση με την αντίστοιχη ρητορική των κυβερνώντων. Ελπίζω και εύχομαι να μην φτάσουμε σε αυτά που αναφέρονται παρακάτω, και τα οποία γράφτηκαν το Φεβρουάριο του 2011 κατά την διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης Παπανδρέου.  

Όλα είναι θέμα αξιοπιστίας

Η αλήθεια είναι ότι πλέον έχουμε καταστεί τρομερά αναξιόπιστοι απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους μας, αν και αυτό δεν είναι κάτι που έγινε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, ούτε είναι υπεύθυνη μόνο η τελευταία κυβέρνηση. Έχουν και άλλες προηγούμενες κυβερνήσεις μεγάλες ευθύνες, αλλά και σε ένα βαθμό ευθύνη έχει και το σύνολο του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα. Ίσως όμως η τελευταία κυβέρνηση μέσα από εξαιρετικά ατυχείς χειρισμούς, δημιούργησε ένα κλίμα το οποίο θα είναι αρκετά δύσκολο να αντιστραφεί στο μέλλον, τουλάχιστον όπως δείχνουν τα πράγματα για την ώρα.

Όμως, δεν είναι μόνο οι Ελληνικές κυβερνήσεις που έχουν κάνει λάθη στο παρελθόν, έχουν και οι Εταίροι μας στην Ευρωπαική Ένωση αρκετές ευθύνες, αλλά καλώς ή κακώς έχουν περισσότερη δύναμη από εμάς και μας επιβάλλονται. Έφτασαν δηλαδή ως απόρροια της αναξιοπιστίας την οποία μας αποδίδουν, αλλά και της οικονομικής δικής μας αδυναμίας, να απαιτούν έγγραφες δεσμεύσεις ότι θα τηρηθούν όλα όσα έχουν συμφωνηθεί με την Τρόϊκα ήδη από το πρώτο «μνημόνιο», κάποια από τα οποία δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί, προκειμένου να προχωρήσει η χρηματοδότηση της χώρας με το δεύτερο «πακέτο διάσωσης». Αυτά όμως που ζητάνε οι Ευρωπαίοι δεν είναι καινούρια, είναι πράγματα που τα ζητάνε πολλά χρόνια τώρα, απλά η εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση δεν έμπαινε στην διαδικασία να τα «ακούσει» με ιδιαίτερη προσοχή.

Πλέον όμως, και από την ώρα που τέθηκε σε πλήρη ισχύ η συνθήκη της Λισσαβώνας το Δεκέμβριο του 2009, ήταν λογικό η στάση των Εταίρων να σκληρύνει. Απλά αυτό συνέπεσε με την κρίση που ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 2007 στην Αμερική, και επεκτάθηκε και στην Ευρώπη το 2008 και 2009, αλλά και με την αλλαγή κυβέρνησης και «ιδεολογικής κουλτούρας» στην Ελλάδα, κάτι που από ότι φάνηκε δεν συμερίζονταν οι χώρες που συμετέχουν στον σκληρό πυρήνα των χωρών με την μέγιστη αξιολόγηση «3Α». Έτσι, πέραν των διαφορών που υπήρξαν τουλάχιστον στην αρχή της θητείας της τελευταίας κυβέρνησης για τον τρόπο που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί η κατάσταση στην Ελλάδα, οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης μας χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό, προκειμένου να μην γίνονται τόσο εμφανή και τα τυχόν δικά τους προβλήματα, τα οποία όμως με δεδομένο ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο προσκήνιο δύο και πλέον χρόνια τώρα, ως ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης, δεν φαίνεται να έρχονται στην επιφάνεια τουλάχιστον για την ώρα.

Αυτό όμως, ότι δηλαδή και οι άλλοι έχουν προβλήματα απλά δεν έχουν ακόμη αναδειχθεί, δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για εμάς για να μην έχουμε ήδη ξεκινήσει, αλλά και να προσπαθήσουμε μελλοντικά να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, ώστε να έχουμε τη δύναμη να τους αντιμετωπίσουμε «επί ίσοις όροις», και γιατί όχι, να κερδίσουμε «πόντους» από τις δικές τους αδυναμίες. Αντί δηλαδή να συζητάμε πως θα «κάνουμε στάση πληρωμών, γιατί έχουν εκλογές και δεν θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε άτακτα, γιατί θα τους πάρουμε μαζί μας», θα ήταν καλύτερα να είμαστε εμείς «θωρακισμένοι», να κάνουμε τη δουλειά μας, και να μην ασχολούνται οι υπόλοιποι εταίροι καθόλου μαζί μας.

Αντίθετα, θα μπορούσαμε σε αυτήν την περίπτωση να δανείζουμε εμείς τους άλλους και να παίρνουμε τα όποια κέρδη, όπως ακριβώς κάνουν τώρα εκείνοι με εμάς. Γιατί ακόμα και αν υπήρχε περίπτωση να έκαναν πίσω τώρα, σε έναν ενδεχόμενο εκβιασμό τέτοιας μορφής όπως ο παρπαπάνω που περιγράφω, θα μας το «κρατήσουν» για κάποια επόμενη φορά που ίσως θα βρεθούμε σαν χώρα σε αδυναμία, ή θα χρειαστούμε απλά την συγκατάθεσή τους για κάποιο λόγο, προκειμένου να προχωρήσει για παράδειγμα μια συμφωνία που θα είναι υπέρ μας.

Ας ελπίσουμε λοιπόν για το καλό όλων μας, ότι οι επόμενες κυβερνήσεις όποια και αν είναι η συνθεσή τους, θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν αυτό το έλειμα αξιοπιστίας που έχει διαμορφωθεί στο εξωτερικό για τη χώρα μας. Αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα  επιστροφής στην σταθερότητα, προκειμένου να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για την έναρξη της αντιστροφής της τάσης, και γιατί όχι, της αναζήτησης επενδυτών οι οποίοι θα μπορούσαν δυνητικά να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα, προσφέροντας θέσεις εργασίας σε χιλιάδες συμπολίτες μας, οδηγώντας τη χώρα μας έξω από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει.  

Πραγματικά ελπίζω και εύχομαι να βρεθεί μια λύση σήμερα στο Eurogroup, η οποία απλά θα μας βοηθήσει να «κρατήσουμε το κεφάλι έξω από το νερό». Γιατί κάτι παραπάνω για την ώρα αποκλείεται να κερδίσουμε. Αντίθετα ίσως υπάρχει πιθανότητα να χάσουμε κιόλας, κάτι που απεύχομαι, μιας και θα έχει αντίκτυπο σε όλο τον Ελληνικό λαό, και όχι μόνο σε αυτούς που έδωσαν την εντολή στο κυβερνητικό σχήμα.