«Η ασθένεια που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα είναι ότι το πρόβλημα αφερεγγυότητας τα τελευταία πέντε χρόνια αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα ρευστότητας»
Η άποψη αυτή, δεν μοιάζει εξωπραγματική στον ακαδημαϊκό κόσμο, τον οποίο ο κ. Βαρουφάκης εγκατέλειψε πρόσφατα. Λίγοι πιστεύουν ότι τα χρέη της Ελλάδας, ύψους πάνω από 175% του ΑΕΠ, θα μπορέσουν ποτέ να αποπληρωθούν στο ακέραιο.
Αλλά αναφερόμενος παραβίασε το άβατο μιας θλιβερής παρεξήγησης των κανόνων της Ευρωζώνης. Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συμμεριζόταν την θέση του κ. Βαρουφάκη, θα έπρεπε να αποκόψει τις ελληνικές τράπεζες, οδηγώντας πιθανώς την Ελλάδα εκτός ευρώ.
Πράγματι, νωρίτερα αυτό το μήνα, όταν ο υπουργός επισκέφθηκε την ΕΚΤ στη Φραγκφούρτη, ο πρόεδρος Μάριο Ντράγκι του είπε δηκτικά να κρατήσει την άποψή του για τον εαυτό του. Δεν την επανέλαβε έκτοτε.
Η γκάφα του κυρίου Βαρουφάκη αποτελεί μία αλληλουχία ατυχιών που χαρακτήρισαν την άθλια εμπειρία της Ελλάδας στο ευρώ. Αλλά είναι πραγματικά απογοητευτικό για μια κυβέρνηση που έχει υψηλή δημοφιλία εντός της χώρας, να έχει κατασπαταλήσει κάθε ευκαιρία για να βελτιώσει τη θέση της και τελικά την ίδια την ζώνη του ευρώ.
Ακόμα και αν ο κ. Βαρουφάκης και οι συνάδελφοί του στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν με έπαρση δηλώσει ότι οι αλλαγές που ζητούν, θα ωφελήσουν όλους τους Ευρωπαίους, όχι μόνο τους Έλληνες, η διαπραγματευτική στρατηγική τους είναι στενόμυαλη, αυτοκαταστροφική και αφελής,
Κάποιες από τις κινήσεις τους μπορούν αποδοθούν στην απειρία τους. Κάποιοι Ευρωπαίοι μπορούν να κατηγορηθούν ότι περίμεναν από τον Αλέξη Τσίπρα, τον πρωθυπουργό να κάνει αυτό που οι Έλληνες αποκαλούν κωλοτούμπα, από τη στιγμή που ανέλαβε. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία δικαιολογία να κάνει ανεδαφικές αναφορές στη ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα, ούτε βοηθάει το να παίζει παιχνίδια με τους ομολόγους του στο Eurogroup Υπουργούς Οικονομικών. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν εξοργιστεί από την ελληνική συνήθεια διαρροής δήθεν ιδιωτικών εγγράφων συζήτησης.
Η διένεξη για το αν θα παραταθεί το δεύτερο πακέτο διάσωσης, το οποίο λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, δείχνει τη χειρότερη πλευρά της κυβέρνησης Τσίπρα. Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε με μια κακή επιλογή από τους προκατόχους του, οι οποίοι πριν τα Χριστούγεννα αποδέχθηκαν μια δίμηνη παράταση.
Αντί όμως να δεχθούν μία παράταση, οι κ.κ Τσίπρας και Βαρουφάκης στύλωσαν τα πόδια και επέμειναν σαν ρομπότ, σε μία συμφωνία-γέφυρα που θα ξεκλείδωνε την χρηματοδότηση της Ευρωζώνης, ενώ θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να καθυστερήσει ή να αντιστρέψει τις μεταρρυθμίσεις. Οι πιστωτές της Ελλάδας, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν ενθουσιάστηκαν. Στις 19 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα υπέβαλε μια πιο διαλλακτική πρόταση για την επέκταση του δανείου της. Αλλά αυτό απορρίφθηκε σχεδόν αμέσως από τη Γερμανία. Η εμπιστοσύνη είχε τόσο οικτρά διαβρωθεί και οι Ελληνικές υποσχέσεις για πειθαρχία δεν έγιναν πιστευτές στο Βερολίνο.
Η επιβίωση της Ελλάδας στο Ευρώ εξαρτάται από δύο παράγοντες που σε μεγάλο βαθμό δεν ελέγχει: Την πρόθεση της ΕΚΤ να διατηρήσει στη ζωή τις τράπεζες και τη διάθεση του Eurogroup να προχωρήσει σε μία μακροπρόθεσμη συμφωνία χρηματοδότησης (ο κ. Βαρουφάκης αποφεύγει τον όρο «διάσωση») ώστε να κρατήσει την χώρα στην επιφάνεια. Πάντως έχει αποδυναμωθεί από κάθε πλευρά.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα κινηθεί βάση της λογικής της υγείας των τραπεζικών ιδρυμάτων. Όλα αυτά, ενώ οι καταθέτες προχωρούν σε αναλήψεις περίπου 2 δισ. ευρώ την εβδομάδα. Η ξεροκεφαλιά του ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει την σκληρή στάση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ. Στις 18 Φεβρουαρίου η ΕΚΤ πρόσφερε μία μικρή αύξηση στην παροχή ρευστότητας και η στήριξη θα σταματήσει εάν τα δύο τρίτα του συμβουλίου πουν «όχι». Κάποιοι υποστηρίζουν την επιβολή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων ως τη βελτιστη επιλογή αλλά η Ελλάδα θα βρεθεί σε επικίνδυνη θέση αν έρθει ο Μάρτιος χωρίς συμφωνία.
Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, ειδικότερα εάν το Eurogroup δεν έρθει σε συμφωνία με την Ελλάδα σχετικά με την επέκταση του προγράμματος διάσωσης. Λόγω της κατάρρευσης των φορολογικών εσόδων, η κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί χωρίς ταμειακά διαθέσιμα πριν ακόμη λήξη ομόλογο του ΔΝΤ το Μάρτιο. Με την μη αποπληρωμή των προμηθευτών και επιδρομές στα ταμεία η κυβέρνηση μπορεί να αυτοχρηματοδοτηθεί για μερικούς μήνες, αλλά χωρίς περαιτέρω βοήθεια θα αδυνατεί, σίγουρα, να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή χρέους, προς την ΕΚΤ, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Ωστόσο μια σημαντική παραδοχή παραμένει αμετάβλητη, ούτε η Ελλάδα αλλά ούτε και οι εταίροι της θέλουν να δουν ένα Grexit (οι πιθανότητες ατυχήματος έχουν μειωθεί).
Σε κάποιο σημείο, λοιπόν, ο κος Τσίπρας θα αναγκαστεί να κάνει την κωλοτούμπα του, ενδεχομένως με πολύ υψηλό κόστος. Στο εσωτερικό της χώρας, υπάρχουν υψηλές προσδοκίες για μεγάλη νίκη στη διαπραγμάτευση (το 75% των Ελλήνων εγκρίνουν τη σκληρή γραμμή του) και άρα μπορεί να αντιμετωπίσει απαιτήσεις για δημοψήφισμα ή νέες εκλογές.
Η πραγματική ελληνική τραγωδία είναι ακριβώς αυτή, ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να ταρακουνούσε την Ευρώπη και να την οδηγούσε σε ένα πιο ευτυχισμένο μονοπάτι. Η Ευρωζώνη ζητά απεγνωσμένα ένα διαφορετικό δρόμο από την αποτυχημένη και εμπνευσμένη από τη Γερμανία πολιτική της λιτότητας. Όντας ηγέτης μίας χτυπημένης οικονομίας και με μία ηχηρή δημοκρατική εντολή, ο κ. Τσίπρας βρισκόταν σε ευνοϊκή θέση να προτείνει ένα διαφορετικό δρόμο. Θα μπορούσε να αναζητήσει εταίρους που τάσσονται κατά της ακραίας λιτότητας και ζητούν χαλαρότερη δημοσιονομική πολιτική σε χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία.
Με υπεκφυγές γύρω από την παράταση αποπληρωμής του χρέους και κάνοντας πίσω με τέτοια επιμονή σε ευαίσθητες μεταρρυθμίσεις απομονώθηκε λίγο πολύ από όλους. Αυτό είναι μία κάποια επιτυχία.
Πηγή: economist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου