Παίζοντας με τις τύχες της χώρας....η θεωρία του τρελού.(by kyrstef)

Οι αγγλοσαξωνες συνηθιζουν να χρησιμοποιουν την θεωρια παιγνιων στην ληψη αποφασεων. Ενα προσφατο παραδειγμα ειναι οι κυρωσεις των ΗΠΑ και των συμμαχων τους απεναντι στην Ρωσια για τα τεκτενομενα στην Ουκρανια. Οι κυρωσεις προσπαθουν να αποτρεψουν οποιαδηποτε ρωσικη αναμειξη καθιστωντας την ζημιογονα, παραβλεπουν ομως το γεγονος οτι η Ρωσια επειδη το θεμα ειναι ζωτικης σημασιας για αυτην δεν θα υποχωρησει ποτε και καθε φορα θα αυξανει τα stakes, με αποτελεσμα να υπαρχει σοβαρος κινδυνος γενικευσης της συρραξης.


Δυστυχως ειμαι βεβαιος ο κλαρινογαμπρος ΥΠΟΙΚ χρησιμοποιησει καποιο παιγνιο στις διαπραγματευσεις, και αυτο φαινεται σε καποιες αποστροφες του λογου του. Αρκετα συχνα υπογραμμιζει οτι μια αλλη λυση ειναι καλυτερη για τα αμοιβαια συμφεροντα (εννοωντας Ελλαδας και ΟΝΕ), στοιχειο που ειναι κομβικο στην θεωρια παιγνιων (ευρεση σημειων ισορροπιας). Νομιζω κανει το ιδιο λαθος που εχουν διαπραξει πολλοι ακαδημαϊκοι που οταν ασχολουνται με την πολιτικη προσπαθουν να εφαρμοσουν ενα θεωρητικο μοντελο σε πραγματικες συνθηκες με καταστροφικα συνηθως αποτελεσματα (drei professoren, Vaterland verloren). Μπορει με την βοηθεια της θεωριας παιγνιων να καταφερνουμε να μοντελοποιησουμε απλα επιστημονικα προβληματα, η διεθνης οικονομικοπολιτικη κατασταση ομως ειναι ενα απειρως πιο συνθετο περιβαλλον με πολλες παραμετρους, το οποιο εξ ορισμου ενα θεωρητικο μοντελο αδυνατει να περιγραψει. Εχω 3 ενστασεις σχετικα με την διαπραγματευτικη μεθοδο που ακολουθειται.

1)Υπαρχουν καποια σχετικα προσφατα papers που δειχνουν οτι οι ανθρωποι λαμβανουν αποφασεις παιρνοντας και αλλα στοιχεια υποψη εκτος απο το κερδος/ζημια. Ενα τετοιο στοιχειο ειναι η ηθικη υποσταση των αντιπαλων στις διαπραγματευσεις, π.χ. ενα κρατος-μπαταχτσης που καθυβριζει τους εταιρους του που το βοηθουν κι εκβιαζει για περισσοτερα δανεικα (το παραδειγμα ειναι φανταστικο) τι τυχες μπορει να εχει σε μια διαπραγματευση?

2)Το περιφημο chicken game προϋποθεται οτι τα αντιπαλα μερη ειναι παρομοιας ισχυος, ωστε η πιθανη συγκρουση να ειναι αμοιβαια καταστροφικη. Τι γινεται ομως οταν ενας ελεφαντας κι ενα ποντικι αποφασισουν να συγκρουστουν? Ειναι φανερο οτι οι επιπτωσεις της συγκρουσης ειναι τοσο διαφορετικες, που μονο γελιο μπορει να σου προκαλεσει η απειλη του ποντικου να λεκιασει λιγο τον ελεφαντα αυτοκτονωντας. 

3)Στον πραγματικο κοσμο ειναι πολυ δυσκολο να οριστουν -ποσω μαλλον να ποσοτικοποιηθουν- τα συμφεροντα των αντικρουομενων μερων. Για παραδειγμα η ΟΝΕ εχει αναμφισβητητα βραχυπροθεσμο συμφερον να μην φυγει η Ελλαδα απο το ευρω κι αυτο την ωθει να κανει καποιες υποχωρησεις. Την ιδια στιγμη ομως μακροπροθεσμα εχει συμφερον να μην καταστει ευαλωτη απεναντι στις διεκδικησεις πιο σημαντικων χωρων (Ισπανια, Ιταλια, Γαλλια), το οποιο την σπρωχνει ακριβως στην αντιθετη κατευθυνση, δηλαδη στο να μην κανει καμια υποχωρηση. Αρα η απλοϊκη αντιληψη οτι η Ευρωπη θα υποχωρησει για το καλο του ευρω ειναι λαθος, υπαρχει περιπτωση η Ευρωπη να μην υποχωρησει καθολου ακριβως για το καλο του ευρω!

Εν κατακλειδι πιστευω οτι ο Μπαρουφακης ειναι ενας επικινδυνος μανιακος που με την περιουσια του στην Αυστραλια παιζει τζογο με τις τυχες της χωρας.