Του Ευθύμη Μαραμή
Μπορεί κάποιοι να γελάνε με την πεποίθηση του Ελληνικού πολιτικού συστήματος πως: "το δημόσιο κινεί την αγορά και άρα την παραγωγικότητα της χώρας". Επειδή όμως δεν είναι αστείο, θα πρέπει να εξετάσουμε κάποια στοιχεία βασικής οικονομικής θεωρίας, ώστε να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στους ανθρώπους αυτούς, πως βλέπουν τον κόσμο ανάποδα.
Είπαμε αρκετές φορές σε προηγούμενα άρθρα πως το δημόσιο δεν μπορεί να βοηθήσει την αγορά. Αντίθετα μπορεί να την καταστρέψει, όπως και έκανε. Η θεωρία της "τόνωσης της ζήτησης" (sic) μέσω "δημοσίων εξόδων", δαπανών και
επιδοτήσεων, κινείται σε αυτό το δόγμα και δεν έχει καμία λογική βάση. Αυτή η λογική καταρρέει δε ολοσχερώς, όταν στην υπόθεσή μας εμπλέκεται και τραπεζικός, η άλλου είδους δανεισμός, ο οποίος ξεπερνά τις αποταμιεύσεις μιας κοινωνίας. Η τροφοδότηση των δημοσίων αλλά και των ιδιωτών καταναλωτών με fiat χρήμα (πλαστά χαρτονομίσματα των κεντρικών τραπεζών) είναι καταστροφική. Η νομισματική πολιτική, με τεχνητά χαμηλά έως ανύπαρκτα επιτόκια καθορισμένα από την κεντρική τράπεζα (δωρεάν χρήμα) αποτελεί επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πρακτική.
Είναι τραγικό λάθος το σκεπτικό, πως το φτηνό παραστατικό χρήμα που διανέμει η κεντρική τράπεζα μέσω των υποκαταστημάτων της (π.χ. καταναλωτικά δάνεια), η το χρήμα των "επενδυτών" που αγοράζουν κρατικό χρέος, ενισχύουν τάχα την παραγωγή και την ανάπτυξη.
Τόνωση της ζήτησης, η τόνωση ελλείμματος και χρέους;
Το νέο χρήμα που κατευθύνεται για "τόνωση της ζήτησης" αντικαθιστά μια θεμελιώδη διεργασία της αγοράς. Οι άνθρωποι σε μια συναλλακτική διεργασία, παράγουν κάτι για να το ανταλλάξουν με κάτι άλλο. Το χρήμα είναι προϊόν που είναι αποκλειστικά μέσο συναλλαγής. Το χρήμα λοιπόν από τις πρέσες της κεντρικής τράπεζας, στρεβλώνει την παραγωγική διαδικασία ως εξής: Χωρίς κάποιος να παραγάγει κάτι, μπορεί να αποκτήσει κάτι. Αυτό δεν οδηγεί σε ανάπτυξη. Οδηγεί σε μία επίπλαστη φούσκα ευμάρειας η οποία είναι καταδικασμένη να σκάσει και να οδηγήσει σε ύφεση.
Ο αναγνώστης του capital.gr Γιώργος Λιγουρης επισημαίνει πολύ εύστοχα: "Στην ουσία, πίστωση σημαίνει πως ο πιστωτής (Α) δίνει ένα αγαθό στο άτομο (Β) με την υπόσχεση πως το άτομο (Β) θα δώσει ένα αγαθό στο μέλλον στον πιστωτή (Α). Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να ελέγξει 100% το μέλλον του. Όταν αυτές οι "μελλοντικές υποσχέσεις" γίνουν πάρα πολλές μαζικές και αλληλοσυνδεόμενες μεταξύ τους (όπως στις στεγαστικές φούσκες σε Ιρλανδία και Ισπανία π.χ.), τότε το χάρτινο νομισματικό σύστημα θα αρχίσει να κλονίζεται και να απειλείται με κατάρρευση. Μία ανάλογη κατάσταση με την τωρινή δηλαδή. Το χρήμα με πιο απλά λόγια, είναι προϊόν "εκτέλεσης συναλλαγής", αλλά με την συνδρομή του χαρτονομίσματος έγινε "υπόσχεση συναλλαγής".
Ας βάλουμε τώρα στον συλλογισμό μας τους δημοσίους υπαλλήλους. Άνθρωποι οι οποίοι πληρώνονται διπλάσιους τουλάχιστον μισθούς από αυτούς της αγοράς, προερχόμενους από δάνεια του Ελληνικού κράτους, "κινούν" (στρεβλώνουν) επι δεκαετίες την Ελληνική καταναλωτική οικονομία και συνεχίζουν να το κάνουν. Ανταλλάσουν επι της ουσίας "τίποτα", έναντι αγαθών και υπηρεσιών πράγμα το οποίο, όπως θα δούμε παρακάτω, μειώνει τον πραγματικό πλούτο. Αυτά τα αγαθά τα οποία αφαιρεί κάποιος αντιπαραγωγικός φορέας από την οικονομία, δεν αναπληρώνονται από αυτόν που τα αφαίρεσε αλλά από την αγορά. Επιπρόσθετη στρέβλωση επέρχεται, όταν το κράτος απαιτεί και φόρο, ώστε να αποπληρώσει τα δάνεια που μισθοδοτούν τους υπαλλήλους του.
Ουσιαστικά, ο δημόσιος υπάλληλος, έχει αφαιρέσει αγαθά και υπηρεσίες από την οικονομία. Αυτά τα αναπλήρωσε με χαρτιά (χαρτονομίσματα) και πρέπει να πληρωθεί για αυτό μέσω της φορολογίας. Θα πάρει πίσω δηλαδή ποσοστό από τα χαρτονομίσματα που έδωσε, ώστε να συνεχίσει να αφαιρεί αγαθά και υπηρεσίες. (Ακούγεται παρανοϊκό για τους σοσιαλιστές το ξέρω).
(Συνήθως η φορολογία αγγίζει το 50/70% σε σοσιαλιστικά κράτη, αν αναλογιστούμε τους φόρους εισοδήματος, κατανάλωσης ΦΠΑ, φόρους καυσίμων, φόρους κινητής τηλεφωνίας, δημοτικών τελών, φόρων υπέρ τρίτων, τέλη κυκλοφορίας, διόδια, κόστη λειτουργίας ασφαλιστικών οργανισμών μέσω των εισφορών μας, επιμελητήρια, έκτακτα τέλη αλληλεγγύης, τέλη επιτηδεύματος, ΕΝΦΙΑ, ΕΡΤ κλπ κλπ κλπ κλπ).
Ενστάσεις στον συλλογισμό αυτόν φυσικά και θα υπάρχουν. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί εύλογα να ισχυριστεί πως η "δημόσια" εκπαίδευση" προσφέρει απαραίτητη υπηρεσία. Δεν διαφωνώ πως η εκπαίδευση (σκέτο) είναι απαραίτητη. όμως τα κόστη της "δημόσιας" εκπαίδευσης είναι δυσανάλογα με τις υπηρεσίες της. Μπορώ συγκεκριμένα να αντιπαραθέσω το γεγονός, πως τα φροντιστήρια είναι απαραίτητα ώστε να εκπαιδευτεί ικανοποιητικά κάποιος/α. Άρα οι Έλληνες πληρώνουν διπλά την εκπαίδευση. Ανάλογα θα απαντούσα και για την "δημόσια" υγεία, όπου πάντα σχεδόν θα χρειαστεί την ύστατη στιγμή να πληρώσουμε επιπλέον κόστη (φακελάκια) σε γιατρούς. Απλουστεύοντας περισσότερο την σκέψη μας και παρατηρώντας κάθε δημόσιο φορέα, είναι δεδομένο πως εφόσον κατά μέσο όρο οι μισθοί είναι διπλάσιοι από αυτούς της πραγματικής οικονομίας, υπάρχει έλλειμμα.
Αυτό που συμβαίνει με άλλα λόγια, είναι να συναλλάσσεται η αγορά με ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν τρόπο να αναπληρώσουν τα αγαθά που αποσπούν από την οικονομία. Η συναλλαγή ανάμεσα σε δύο άτομα, συνεπάγεται ανταλλαγή αγαθών και χρήμα ως διεκπεραιωτή. Στην περίπτωση μας, έχουμε απόκτηση ενός αγαθού μόνο με χρήμα, χωρίς να υπάρχει ανταλλαγή. Αυτό ανεβάζει τις τιμές, (διότι η αγορά πρέπει να αναπληρώσει προϊόντα που αποσπάστηκαν με πλαστό χρήμα), δίνει λάθος επιχειρηματικές πληροφορίες (επίπλαστη ευμάρεια) και τελικά οδηγεί στην χρεοκοπία.
Δημόσια ανάπτυξη, η δημόσια καταστροφή;
Αντιπαραγωγικό χρήμα είναι και αυτό που προορίζεται για την αγορά κρατικών ομολόγων. Αυτός που "επενδύει" σε κρατικό χρέος, έχει ισχυρά εργαλεία ανάλυσης και πρόβλεψης. Γνωρίζει πως το κράτος έχει το νομοθετικό πλαίσιο ώστε να απαλλοτριώσει ιδιωτικά κεφάλαια και αισθάνεται ασφαλής με την "επένδυση" του. Πρόκειται συνήθως για χρηματοπιστωτικά καρτέλ, άμεσα διαπλεγμένα με τα κράτη και τις τράπεζες, τα οποία λειτουργούν τρόπον τινά με "εσωτερική πληροφόρηση" για εγγυημένα κέρδη από απαλλοτριώσεις μέσω τις φορολογίας. Ο Hans Hermann Hoppe σε μια εξαιρετική πραγματεία του (Ηθική της επιχειρηματικότητας, του επενδυτή και του κέρδους) στηλιτεύει τα κέρδη από την αγορά κρατικού χρέους θεωρώντας (ορθά κατά την άποψη μου) τέτοιες επενδύσεις, ως επιβράβευση της κρατικής παρέμβασης και της λεηλασίας της αγοράς. Ανατροφοδοτεί το κράτος ο επενδυτής, ώστε αυτό να συνεχίσει να φορολογεί, να επιδοτεί και να ρυθμίζει όλο και περισσότερο την οικονομία.
Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα αποτυχημένων κρατών με ισχυρό "δημόσιο" τομέα "ανάπτυξης", είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας και ο κίνδυνος που διατρέχουν ανάλογα σοσιαλιστικά κράτη της Ευρωζώνης. (Γαλλία Ιταλία π.χ.). Ιστορικά, έχει αποδειχτεί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πως το κράτος είναι ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας, επενδυτής και διαχειριστής οικονομικών. Το μόνο "επιχειρηματικό" εργαλείο που διαθέτει ένα κράτος, είναι ο νόμος. Σε περίπτωση αποτυχίας της ενασχόλησης του κράτους με τα οικονομικά της χώρας, θα πληρώσουν τα λάθη του οι λαοί με έναν νόμο κι ένα άρθρο.
Εξίσου καταστρέφει και την ιδιωτική οικονομία η κρατική επιδότηση - συνεργασία η και η άμεση κρατική επιχειρηματική δράση. Τα 15-20 τελευταία χρόνια άνθισε το φαινόμενο του "επιχειρηματία" με τα λεφτά των άλλων, μέσω χρηματοδότησης της "επιχειρηματικότητας". Έχει αναλογιστεί ποτέ κάποιος, τι συμβαίνει στην περίπτωση που αποτύχει ο εν λόγω "επιχειρηματίας"; Επιδοτημένος με τα χρήματα των φορολογούμενων, μολύνει και αναδιανέμει την χρεοκοπία του, στον επαγγελματικό κύκλο με τον οποίο συνεργάστηκε και χρέωσε. Ολόκληρες συμμορίες διασπάθισης των ΕΣΠΑ με εικονικά η και πλαστά τιμολόγια, έχουν καταστρέψει ικανούς επιχειρηματίες στρεβλώνοντας τον ανταγωνισμό και έχουν καταληστέψει τα χρήματα των φορολογούμενων.
Ένα άλλο φαινόμενο το οποίο κατέστρεψε παραγωγικά κεφάλαια, ήταν η έκδοση και διανομή μπλοκ επιταγών από τις τράπεζες, στην δεκαετία κυρίως 1990-2000, σε κάθε είδους απατεώνα η ανίκανο . Ουσιαστικά οι τράπεζες εκμεταλλεύτηκαν την τραπεζική πίστη και εξέδωσαν ένα fiat νόμισμα χωρίς καμία εγγύηση η στοιχειώδη έλεγχο και το διένειμαν μέχρι και σε σεσημασμένους οικονομικούς εγκληματίες. Η ζημιά που υπέστη η αγορά, ήταν ανυπολόγιστη, αφού ήταν αδύνατο να ελέγξει ο πρωτογενής τομέας και η μεταποίηση, το οικονομικό ιστορικό των πελατών τους. Ολόκληρες καταναλωτικές επιχειρήσεις στήθηκαν και κατέρρευσαν στις πλάτες της μεταποιητικής και πρωτογενούς οικονομίας.
Ανάλογα και χειρότερα φαινόμενα προκάλεσαν πολλές ιδιωτικές βιομηχανίες-βιοτεχνίες οι οποίες συνεργάζονταν με κρατικές (γαλακτοβιομηχανίες π.χ.). Εξανέμισαν τον ανταγωνισμό σε κλάδους όπως τον συσκευαστικό για παράδειγμα. Η αγροτική τράπεζα χρηματοδοτούσε με επισφαλή δάνεια τέτοιες συνεργασίες και φόρτωσε με δισεκατομμύρια ευρώ χρέη τις πλάτες των Ελλήνων φορολογούμενων όταν και χρεοκόπησε. Κατέστρεψε παράλληλα και τις υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες αναγκάζονταν να κλείσουν λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού από το κράτος και τους συνεργάτες του. Η αγροτική τράπεζα με επισφαλή δάνεια, επέτρεπε σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις να λειτουργούν κάτω του κόστους, επιδοτημένο με τα χρήματα των φορολογούμενων, μέχρι να αναγκάσουν τους ανταγωνιστές να αποσυρθούν από την αγορά.
Ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατεί στην Ελληνική οικονομία σχετικά με την φύση της ελεύθερης αγοράς, είναι οι κραυγές "φιλελεύθερων" για την ανάγκη επιδότησης για παράδειγμα της ιδιωτικής εκπαίδευσης από το κράτος. Δεν μπορούν καν να αντιληφθούν την αντίφαση. Πως μπορεί κάποιος, υποτίθεται οικονομικά φιλελεύθερος, να θεωρεί ως ιδιωτικό κάτι το οποίο χρηματοδοτείται απο το κράτος;
Η μόνη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει στο τέλος τέλος το κράτος στην οικονομία, είναι να απομακρυνθεί όσο περισσότερο γίνεται από κοντά της.
Συμπέρασμα
Έφτασε λοιπόν στο σημείο μηδέν η Ελλάδα, όπου γίνεται εμφανές από τις μαζικές χρεοκοπίες, την διάλυση της αγοράς και τον βίαιο τεχνητό "αποπληθωρισμό" σε συγκεκριμένους στοχευόμενους τομείς (ακίνητα π.χ.) πως η συνεχιζόμενη ανταλλαγή του "τίποτα" (πλαστό χρήμα) έναντι αγαθών, μείωσε τον πλούτο της χώρας. Πέραν αυτού, κατέστρεψε τους ικανούς, εργατικούς και τους αποταμιευτές στερώντας αξιόλογο επιχειρηματικό - εργατικό -επενδυτικό δυναμικό από την χώρα. Το fiat χαρτονόμισμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει αγαθά, καθώς από προϊόν συναλλαγής, μετέτρεψε το χρήμα σε μελλοντική υπόσχεση αναπλήρωσης αφαιρεθέντων από την οικονομία αγαθών και υπηρεσιών. Η Ελληνική χρεοκοπία, είναι ένα τραγικό φαινόμενο, για το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά το κράτος, η ευρωζώνη και οι τράπεζες. Το γεγονός της χρεοκοπίας, δεν έχει ακόμα αποκαλύψει όλες τις συνέπειες και τις επιπτώσεις της. Πέραν των οικονομικών επιπτώσεων, έχει επέλθει και ηθική - ψυχολογική κατάρρευση, ειδικά στα ικανά και άξια μέλη της αγοράς, επιχειρηματίες και εργαζόμενους.
Πως μπορεί να λειτουργήσει ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ώστε να μετριαστεί ικανοποιητικά η επισφαλής και ανόητη κρατική συμπεριφορά; Υπάρχουν προληπτικοί τρόποι, ώστε να ομαλοποιήσει και να ελέγξει εθελοντικά και μεθοδικά η παραγωγική οικονομία τα έντονα φαινόμενα των κυκλικών κρίσεων που προκαλεί το πλαστό χρήμα; Ποιοί mainstream νέο-κεϋνσιανοί οικονομολόγοι - αναλυτές, αναγνωρίζουν πλέον με αρθρογραφία τους, πως βρισκόμαστε σε ένα θανατηφόρο σπιράλ πιστωτικών booms and busts; Θα τα δούμε σύντομα σε άλλο άρθρο.
Πηγη: Capital
Μπορεί κάποιοι να γελάνε με την πεποίθηση του Ελληνικού πολιτικού συστήματος πως: "το δημόσιο κινεί την αγορά και άρα την παραγωγικότητα της χώρας". Επειδή όμως δεν είναι αστείο, θα πρέπει να εξετάσουμε κάποια στοιχεία βασικής οικονομικής θεωρίας, ώστε να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στους ανθρώπους αυτούς, πως βλέπουν τον κόσμο ανάποδα.
Είπαμε αρκετές φορές σε προηγούμενα άρθρα πως το δημόσιο δεν μπορεί να βοηθήσει την αγορά. Αντίθετα μπορεί να την καταστρέψει, όπως και έκανε. Η θεωρία της "τόνωσης της ζήτησης" (sic) μέσω "δημοσίων εξόδων", δαπανών και
επιδοτήσεων, κινείται σε αυτό το δόγμα και δεν έχει καμία λογική βάση. Αυτή η λογική καταρρέει δε ολοσχερώς, όταν στην υπόθεσή μας εμπλέκεται και τραπεζικός, η άλλου είδους δανεισμός, ο οποίος ξεπερνά τις αποταμιεύσεις μιας κοινωνίας. Η τροφοδότηση των δημοσίων αλλά και των ιδιωτών καταναλωτών με fiat χρήμα (πλαστά χαρτονομίσματα των κεντρικών τραπεζών) είναι καταστροφική. Η νομισματική πολιτική, με τεχνητά χαμηλά έως ανύπαρκτα επιτόκια καθορισμένα από την κεντρική τράπεζα (δωρεάν χρήμα) αποτελεί επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πρακτική.
Είναι τραγικό λάθος το σκεπτικό, πως το φτηνό παραστατικό χρήμα που διανέμει η κεντρική τράπεζα μέσω των υποκαταστημάτων της (π.χ. καταναλωτικά δάνεια), η το χρήμα των "επενδυτών" που αγοράζουν κρατικό χρέος, ενισχύουν τάχα την παραγωγή και την ανάπτυξη.
Τόνωση της ζήτησης, η τόνωση ελλείμματος και χρέους;
Το νέο χρήμα που κατευθύνεται για "τόνωση της ζήτησης" αντικαθιστά μια θεμελιώδη διεργασία της αγοράς. Οι άνθρωποι σε μια συναλλακτική διεργασία, παράγουν κάτι για να το ανταλλάξουν με κάτι άλλο. Το χρήμα είναι προϊόν που είναι αποκλειστικά μέσο συναλλαγής. Το χρήμα λοιπόν από τις πρέσες της κεντρικής τράπεζας, στρεβλώνει την παραγωγική διαδικασία ως εξής: Χωρίς κάποιος να παραγάγει κάτι, μπορεί να αποκτήσει κάτι. Αυτό δεν οδηγεί σε ανάπτυξη. Οδηγεί σε μία επίπλαστη φούσκα ευμάρειας η οποία είναι καταδικασμένη να σκάσει και να οδηγήσει σε ύφεση.
Ο αναγνώστης του capital.gr Γιώργος Λιγουρης επισημαίνει πολύ εύστοχα: "Στην ουσία, πίστωση σημαίνει πως ο πιστωτής (Α) δίνει ένα αγαθό στο άτομο (Β) με την υπόσχεση πως το άτομο (Β) θα δώσει ένα αγαθό στο μέλλον στον πιστωτή (Α). Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να ελέγξει 100% το μέλλον του. Όταν αυτές οι "μελλοντικές υποσχέσεις" γίνουν πάρα πολλές μαζικές και αλληλοσυνδεόμενες μεταξύ τους (όπως στις στεγαστικές φούσκες σε Ιρλανδία και Ισπανία π.χ.), τότε το χάρτινο νομισματικό σύστημα θα αρχίσει να κλονίζεται και να απειλείται με κατάρρευση. Μία ανάλογη κατάσταση με την τωρινή δηλαδή. Το χρήμα με πιο απλά λόγια, είναι προϊόν "εκτέλεσης συναλλαγής", αλλά με την συνδρομή του χαρτονομίσματος έγινε "υπόσχεση συναλλαγής".
Ας βάλουμε τώρα στον συλλογισμό μας τους δημοσίους υπαλλήλους. Άνθρωποι οι οποίοι πληρώνονται διπλάσιους τουλάχιστον μισθούς από αυτούς της αγοράς, προερχόμενους από δάνεια του Ελληνικού κράτους, "κινούν" (στρεβλώνουν) επι δεκαετίες την Ελληνική καταναλωτική οικονομία και συνεχίζουν να το κάνουν. Ανταλλάσουν επι της ουσίας "τίποτα", έναντι αγαθών και υπηρεσιών πράγμα το οποίο, όπως θα δούμε παρακάτω, μειώνει τον πραγματικό πλούτο. Αυτά τα αγαθά τα οποία αφαιρεί κάποιος αντιπαραγωγικός φορέας από την οικονομία, δεν αναπληρώνονται από αυτόν που τα αφαίρεσε αλλά από την αγορά. Επιπρόσθετη στρέβλωση επέρχεται, όταν το κράτος απαιτεί και φόρο, ώστε να αποπληρώσει τα δάνεια που μισθοδοτούν τους υπαλλήλους του.
Ουσιαστικά, ο δημόσιος υπάλληλος, έχει αφαιρέσει αγαθά και υπηρεσίες από την οικονομία. Αυτά τα αναπλήρωσε με χαρτιά (χαρτονομίσματα) και πρέπει να πληρωθεί για αυτό μέσω της φορολογίας. Θα πάρει πίσω δηλαδή ποσοστό από τα χαρτονομίσματα που έδωσε, ώστε να συνεχίσει να αφαιρεί αγαθά και υπηρεσίες. (Ακούγεται παρανοϊκό για τους σοσιαλιστές το ξέρω).
(Συνήθως η φορολογία αγγίζει το 50/70% σε σοσιαλιστικά κράτη, αν αναλογιστούμε τους φόρους εισοδήματος, κατανάλωσης ΦΠΑ, φόρους καυσίμων, φόρους κινητής τηλεφωνίας, δημοτικών τελών, φόρων υπέρ τρίτων, τέλη κυκλοφορίας, διόδια, κόστη λειτουργίας ασφαλιστικών οργανισμών μέσω των εισφορών μας, επιμελητήρια, έκτακτα τέλη αλληλεγγύης, τέλη επιτηδεύματος, ΕΝΦΙΑ, ΕΡΤ κλπ κλπ κλπ κλπ).
Ενστάσεις στον συλλογισμό αυτόν φυσικά και θα υπάρχουν. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί εύλογα να ισχυριστεί πως η "δημόσια" εκπαίδευση" προσφέρει απαραίτητη υπηρεσία. Δεν διαφωνώ πως η εκπαίδευση (σκέτο) είναι απαραίτητη. όμως τα κόστη της "δημόσιας" εκπαίδευσης είναι δυσανάλογα με τις υπηρεσίες της. Μπορώ συγκεκριμένα να αντιπαραθέσω το γεγονός, πως τα φροντιστήρια είναι απαραίτητα ώστε να εκπαιδευτεί ικανοποιητικά κάποιος/α. Άρα οι Έλληνες πληρώνουν διπλά την εκπαίδευση. Ανάλογα θα απαντούσα και για την "δημόσια" υγεία, όπου πάντα σχεδόν θα χρειαστεί την ύστατη στιγμή να πληρώσουμε επιπλέον κόστη (φακελάκια) σε γιατρούς. Απλουστεύοντας περισσότερο την σκέψη μας και παρατηρώντας κάθε δημόσιο φορέα, είναι δεδομένο πως εφόσον κατά μέσο όρο οι μισθοί είναι διπλάσιοι από αυτούς της πραγματικής οικονομίας, υπάρχει έλλειμμα.
Αυτό που συμβαίνει με άλλα λόγια, είναι να συναλλάσσεται η αγορά με ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν τρόπο να αναπληρώσουν τα αγαθά που αποσπούν από την οικονομία. Η συναλλαγή ανάμεσα σε δύο άτομα, συνεπάγεται ανταλλαγή αγαθών και χρήμα ως διεκπεραιωτή. Στην περίπτωση μας, έχουμε απόκτηση ενός αγαθού μόνο με χρήμα, χωρίς να υπάρχει ανταλλαγή. Αυτό ανεβάζει τις τιμές, (διότι η αγορά πρέπει να αναπληρώσει προϊόντα που αποσπάστηκαν με πλαστό χρήμα), δίνει λάθος επιχειρηματικές πληροφορίες (επίπλαστη ευμάρεια) και τελικά οδηγεί στην χρεοκοπία.
Δημόσια ανάπτυξη, η δημόσια καταστροφή;
Αντιπαραγωγικό χρήμα είναι και αυτό που προορίζεται για την αγορά κρατικών ομολόγων. Αυτός που "επενδύει" σε κρατικό χρέος, έχει ισχυρά εργαλεία ανάλυσης και πρόβλεψης. Γνωρίζει πως το κράτος έχει το νομοθετικό πλαίσιο ώστε να απαλλοτριώσει ιδιωτικά κεφάλαια και αισθάνεται ασφαλής με την "επένδυση" του. Πρόκειται συνήθως για χρηματοπιστωτικά καρτέλ, άμεσα διαπλεγμένα με τα κράτη και τις τράπεζες, τα οποία λειτουργούν τρόπον τινά με "εσωτερική πληροφόρηση" για εγγυημένα κέρδη από απαλλοτριώσεις μέσω τις φορολογίας. Ο Hans Hermann Hoppe σε μια εξαιρετική πραγματεία του (Ηθική της επιχειρηματικότητας, του επενδυτή και του κέρδους) στηλιτεύει τα κέρδη από την αγορά κρατικού χρέους θεωρώντας (ορθά κατά την άποψη μου) τέτοιες επενδύσεις, ως επιβράβευση της κρατικής παρέμβασης και της λεηλασίας της αγοράς. Ανατροφοδοτεί το κράτος ο επενδυτής, ώστε αυτό να συνεχίσει να φορολογεί, να επιδοτεί και να ρυθμίζει όλο και περισσότερο την οικονομία.
Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα αποτυχημένων κρατών με ισχυρό "δημόσιο" τομέα "ανάπτυξης", είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας και ο κίνδυνος που διατρέχουν ανάλογα σοσιαλιστικά κράτη της Ευρωζώνης. (Γαλλία Ιταλία π.χ.). Ιστορικά, έχει αποδειχτεί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πως το κράτος είναι ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας, επενδυτής και διαχειριστής οικονομικών. Το μόνο "επιχειρηματικό" εργαλείο που διαθέτει ένα κράτος, είναι ο νόμος. Σε περίπτωση αποτυχίας της ενασχόλησης του κράτους με τα οικονομικά της χώρας, θα πληρώσουν τα λάθη του οι λαοί με έναν νόμο κι ένα άρθρο.
Εξίσου καταστρέφει και την ιδιωτική οικονομία η κρατική επιδότηση - συνεργασία η και η άμεση κρατική επιχειρηματική δράση. Τα 15-20 τελευταία χρόνια άνθισε το φαινόμενο του "επιχειρηματία" με τα λεφτά των άλλων, μέσω χρηματοδότησης της "επιχειρηματικότητας". Έχει αναλογιστεί ποτέ κάποιος, τι συμβαίνει στην περίπτωση που αποτύχει ο εν λόγω "επιχειρηματίας"; Επιδοτημένος με τα χρήματα των φορολογούμενων, μολύνει και αναδιανέμει την χρεοκοπία του, στον επαγγελματικό κύκλο με τον οποίο συνεργάστηκε και χρέωσε. Ολόκληρες συμμορίες διασπάθισης των ΕΣΠΑ με εικονικά η και πλαστά τιμολόγια, έχουν καταστρέψει ικανούς επιχειρηματίες στρεβλώνοντας τον ανταγωνισμό και έχουν καταληστέψει τα χρήματα των φορολογούμενων.
Ένα άλλο φαινόμενο το οποίο κατέστρεψε παραγωγικά κεφάλαια, ήταν η έκδοση και διανομή μπλοκ επιταγών από τις τράπεζες, στην δεκαετία κυρίως 1990-2000, σε κάθε είδους απατεώνα η ανίκανο . Ουσιαστικά οι τράπεζες εκμεταλλεύτηκαν την τραπεζική πίστη και εξέδωσαν ένα fiat νόμισμα χωρίς καμία εγγύηση η στοιχειώδη έλεγχο και το διένειμαν μέχρι και σε σεσημασμένους οικονομικούς εγκληματίες. Η ζημιά που υπέστη η αγορά, ήταν ανυπολόγιστη, αφού ήταν αδύνατο να ελέγξει ο πρωτογενής τομέας και η μεταποίηση, το οικονομικό ιστορικό των πελατών τους. Ολόκληρες καταναλωτικές επιχειρήσεις στήθηκαν και κατέρρευσαν στις πλάτες της μεταποιητικής και πρωτογενούς οικονομίας.
Ανάλογα και χειρότερα φαινόμενα προκάλεσαν πολλές ιδιωτικές βιομηχανίες-βιοτεχνίες οι οποίες συνεργάζονταν με κρατικές (γαλακτοβιομηχανίες π.χ.). Εξανέμισαν τον ανταγωνισμό σε κλάδους όπως τον συσκευαστικό για παράδειγμα. Η αγροτική τράπεζα χρηματοδοτούσε με επισφαλή δάνεια τέτοιες συνεργασίες και φόρτωσε με δισεκατομμύρια ευρώ χρέη τις πλάτες των Ελλήνων φορολογούμενων όταν και χρεοκόπησε. Κατέστρεψε παράλληλα και τις υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες αναγκάζονταν να κλείσουν λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού από το κράτος και τους συνεργάτες του. Η αγροτική τράπεζα με επισφαλή δάνεια, επέτρεπε σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις να λειτουργούν κάτω του κόστους, επιδοτημένο με τα χρήματα των φορολογούμενων, μέχρι να αναγκάσουν τους ανταγωνιστές να αποσυρθούν από την αγορά.
Ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατεί στην Ελληνική οικονομία σχετικά με την φύση της ελεύθερης αγοράς, είναι οι κραυγές "φιλελεύθερων" για την ανάγκη επιδότησης για παράδειγμα της ιδιωτικής εκπαίδευσης από το κράτος. Δεν μπορούν καν να αντιληφθούν την αντίφαση. Πως μπορεί κάποιος, υποτίθεται οικονομικά φιλελεύθερος, να θεωρεί ως ιδιωτικό κάτι το οποίο χρηματοδοτείται απο το κράτος;
Η μόνη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει στο τέλος τέλος το κράτος στην οικονομία, είναι να απομακρυνθεί όσο περισσότερο γίνεται από κοντά της.
Συμπέρασμα
Έφτασε λοιπόν στο σημείο μηδέν η Ελλάδα, όπου γίνεται εμφανές από τις μαζικές χρεοκοπίες, την διάλυση της αγοράς και τον βίαιο τεχνητό "αποπληθωρισμό" σε συγκεκριμένους στοχευόμενους τομείς (ακίνητα π.χ.) πως η συνεχιζόμενη ανταλλαγή του "τίποτα" (πλαστό χρήμα) έναντι αγαθών, μείωσε τον πλούτο της χώρας. Πέραν αυτού, κατέστρεψε τους ικανούς, εργατικούς και τους αποταμιευτές στερώντας αξιόλογο επιχειρηματικό - εργατικό -επενδυτικό δυναμικό από την χώρα. Το fiat χαρτονόμισμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει αγαθά, καθώς από προϊόν συναλλαγής, μετέτρεψε το χρήμα σε μελλοντική υπόσχεση αναπλήρωσης αφαιρεθέντων από την οικονομία αγαθών και υπηρεσιών. Η Ελληνική χρεοκοπία, είναι ένα τραγικό φαινόμενο, για το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά το κράτος, η ευρωζώνη και οι τράπεζες. Το γεγονός της χρεοκοπίας, δεν έχει ακόμα αποκαλύψει όλες τις συνέπειες και τις επιπτώσεις της. Πέραν των οικονομικών επιπτώσεων, έχει επέλθει και ηθική - ψυχολογική κατάρρευση, ειδικά στα ικανά και άξια μέλη της αγοράς, επιχειρηματίες και εργαζόμενους.
Πως μπορεί να λειτουργήσει ο χρηματοπιστωτικός τομέας, ώστε να μετριαστεί ικανοποιητικά η επισφαλής και ανόητη κρατική συμπεριφορά; Υπάρχουν προληπτικοί τρόποι, ώστε να ομαλοποιήσει και να ελέγξει εθελοντικά και μεθοδικά η παραγωγική οικονομία τα έντονα φαινόμενα των κυκλικών κρίσεων που προκαλεί το πλαστό χρήμα; Ποιοί mainstream νέο-κεϋνσιανοί οικονομολόγοι - αναλυτές, αναγνωρίζουν πλέον με αρθρογραφία τους, πως βρισκόμαστε σε ένα θανατηφόρο σπιράλ πιστωτικών booms and busts; Θα τα δούμε σύντομα σε άλλο άρθρο.
Πηγη: Capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου