Το ελληνικό σόου, τώρα και σε παγκόσμια προβολή.......

του Αθανασίου Έλλις
πηγή: Καθημερινή

Α​​λλη μια δραματική ψηφοφορία. Η καταμέτρηση των θετικών και αρνητικών (που περιλαμβάνουν και τις «αβέβαιες») ψήφων σε παγκόσμια ζωντανή κάλυψη. Εχει καταντήσει τηλεοπτικό σόου. Αντί να αγοράσουν μια ακριβή σειρά, τα μεγάλα ξένα δίκτυα μπορούν να προβάλλουν το «ελληνικό θρίλερ». Εχει απ’ όλα: δράμα, κωμικές παρουσίες, πολιτική πλοκή και διαπλοκή, απειλές, αναρχικούς να καίνε την Αθήνα, νεοναζί να βρίζουν, ακόμη και να σκοτώνουν. Απ’ όλα έχει. Λογική δεν φαίνεται να έχει, αλλά ας μην κολλάμε σε λεπτομέρειες. Αλλωστε, είναι μια τηλεοπτική σειρά, δεν είναι η πραγματικότητα. Ή μήπως είναι;
Λίγο πριν από το χθεσινό επεισόδιο, που είναι μέρος της νέας ενδιαφέρουσας και πολλά υποσχόμενης τριλογίας που φέρει τον τίτλο «Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας», η οποία προσφέρεται «πακέτο» και με την επόμενη σειρά, «Πιθανές πρόωρες εκλογές», ο γράφων προσπαθούσε να εξηγήσει την ελληνική ιδιαιτερότητα σε ανταποκριτές ξένων μέσων ενημέρωσης. Δεν ήταν εύκολο.

Για να την εξηγήσεις θα πρέπει προηγουμένως να είσαι σε θέση να δώσεις στον εαυτό σου πειστικές ή έστω λογικές απαντήσεις σε κάποια καίρια ερωτήματα: γιατί οι κυβερνήσεις μέχρι το 2010 ήταν τόσο ανεύθυνες, γιατί ο λαός ψήφιζε με περισσή άνεση όσους του έλεγαν ψέματα, γιατί πίεζε να του δίνουν όσο μεγαλύτερες παροχές γίνεται παρότι ήταν εμφανές ότι η χώρα δεν το άντεχε (δεν μπορεί το βιοτικό επίπεδο του Ελληνα να ήταν ανάλογο ή και ανώτερο από του Γερμανού ή και του Αμερικανού, για να κάνω μια σύγκριση με τις πλουσιότερες χώρες, της Ευρώπης και του κόσμου). Γιατί οι Ελληνες ψηφοφόροι καταψήφιζαν και αφάνιζαν πολιτικά όποιον τολμούσε να πει την αλήθεια; Γιατί θεωρούνταν αποδεκτό μέρος της ελληνικής καθημερινότητας οι μίζες σε κάθε συναλλαγή με το Δημόσιο, τα φακελάκια στα νοσοκομεία και τόσα άλλα;

Το αξιοπερίεργο, που καθιστά το σίριαλ ακόμη πιο ιδιαίτερο και ενδιαφέρον, είναι πως τα αναπάντητα ερωτήματα συνεχίζονται και γύρω από τη συμπεριφορά που είχαμε ως λαός ακόμη και μετά την «τιμωρία». Παρά τις επώδυνες διαπιστώσεις, τη διεθνή κατακραυγή, τις δραματικές περιγραφές της κατάστασης από τους πάντες και παρότι αναγκασθήκαμε να πάρουμε το μεγαλύτερο δάνειο στην Ιστορία, με τη στάση μας μετά τον Μάιο του 2010 επιβεβαιώσαμε ότι το «πάθημα δεν μας έγινε μάθημα». Και φυσικά, όπως σε όλα τα δύσκολα, φταίνε για όλα οι ξένοι (που έχουν, βεβαίως, και αυτοί μέρος της ευθύνης, αλλά σίγουρα όχι το μεγαλύτερο).

Κατά τη «μεταγενέστερη» περίοδο, γεννώνται και άλλα ερωτήματα: Γιατί όταν φθάσαμε στο Μνημόνιο δεν διαπραγματευθήκαμε και στη συνέχεια δεν τολμήσαμε να μειώσουμε το Δημόσιο, αλλά δίνουμε λυσσαλέες μάχες για να περιορίσουμε τις όποιες παρεμβάσεις στη λειτουργία του κράτους; Γιατί αντιστεκόμαστε στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Γιατί προτιμάμε τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, αλλά δεν ανοίγουμε τον ανταγωνισμό ώστε να μειωθούν και οι τιμές των προϊόντων; Γιατί ακόμη και σήμερα πολλοί βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να μην έχουν το θάρρος να πουν τη σκληρή αλήθεια και να εξηγήσουν στους πολίτες γιατί μερικά πράγματα είναι απαραίτητα και άλλα αναπόφευκτα; Και γιατί όλοι οι συνάδελφοί τους της αντιπολίτευσης επιμένουν σε ανέφικτες υποσχέσεις, που κινδυνεύουν να τις βρουν μπροστά τους εάν αναλάβουν την εξουσία;

Και τέλος, γιατί σε αυτό το μοναδικό σκηνικό παρατεταμένης εθνικής κρίσης –οικονομικής ύφεσης, κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, διατάραξης της κοινωνικής συνοχής– τα κόμματα αδυνατούν να συνεννοηθούν; Αλλά εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, δεν θα πουλούσε η σειρά. Και θα επρόκειτο για μια άλλη, φυσιολογική χώρα, όχι για την Ελλάδα.