του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μην τρέφετε αυταπάτες. Κανένας Φορτσάκης δεν πρόκειται να δώσει λύσεις στο πανεπιστήμιο. Η φωτογραφία που κυκλοφορεί από χθες, με το πανό πίσω από το γραφείο του είναι ενδεικτική της κατάστασης.
Μπορεί να έγινε το μεγάλο άλμα στη διαδικασία της εκλογής του Πρύτανη αλλά το μεγάλο θεσμικό ζήτημα δημοκρατίας είναι η αντιπροσώπευση των φοιτητών. Και είναι κάτι που στοn δημόσιο λόγο δεν φαίνεται να απασχολεί και πολλούς. Γίνονται, λοιπόν, οι φοιτητικές εκλογές με μέτρια ή ελάχιστη συμμετοχή, αναδεικνύονται τα φοιτητικά συμβούλια και στο τέλος οι αποφάσεις παίρνονται από τις γενικές συνελεύσεις. Τότε γιατί γίνονται εκλογές; Γιατί θεσμικά, επιτρέπεται η αντιπροσώπευση της φοιτητικής κοινότητας, χωρίς τη δυνατότητα συμμετοχής χιλιάδων μελών της φοιτητικής κοινότητας; Γιατί δεν σκέφτηκε κανένας να κατοχυρώσει το δικαίωμα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας (με τον μοναδικό κωδικό κάθε φοιτητή) για τις συνελεύσεις τους; Τεχνοφασισμός; Ε όχι δα, για μια κοινωνία ενεργών ηλεκτρονικά ανθρώπων σε τόσες εφαρμογές. Για φοιτητές μιλάμε, όχι για συνταξιούχους…
Ζηλεύω τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους περισσότερους Ευρωπαίους και τα δημόσια πανεπιστημιακά τους ιδρύματα. Στις περισσότερες χώρες λειτουργούν τέλεια. Ζηλεύω και τους Ολλανδούς που έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε όλους τους χώρους των σχολών τους. Κατεβάζω το κεφάλι όταν μιλάω με ξένους πανεπιστημιακούς που επαινούν το δικό τους δημόσιο ερευνητικό κέντρο και τις περγαμηνές των δικών τους κρατικών επενδύσεων στον ακαδημαϊκό χώρο. Αφηγούμαι πάντα σε φίλους τις φοβερές εικόνες από το πανεπιστήμιο του Ελσίνκι (δημόσιο) και τις πεντακάθαρες ηλεκτρονικές αίθουσες με ελεύθερη πρόσβαση για όλους (εγώ δεν ήμουν μέλος και έμεινα εκεί ώρες…).
Έτσι θα ήθελα να είναι και στην Ελλάδα. Και σε κάποια περιφερειακά ιδρύματα είναι. Όχι όμως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Γιατί εδώ το κράτος παίζει άλλο ρόλο, δεσποτικό και πελατειακό. Επίσης γιατί εδώ προσφέρεται ο χώρος για εκμετάλλευση πολλών παιδιών που οραματίζονται, με λάθος τρόπο, έναν καλύτερο κόσμο, μέσα στο αδιέξοδο των επιλογών τους.
Να γιατί θεωρώ ότι τα μη κρατικά πανεπιστήμια είναι η μοναδική λύση για την ελληνική πραγματικότητα. Επειδή μέσα στην ακαδημαϊκή κοινωνία υπάρχουν δύο κόσμοι ασύμβατοι μεταξύ τους που δεν πρόκειται ποτέ να συνεννοηθούν. Που αντιλαμβάνονται το χώρο, ίσως και την ίδια τη ζωή, με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Όταν, λοιπόν, το Ίδρυμα Νιάρχου ή το Ωνάσειο ιδρύσουν τις πρώτες σχολές, θα μετατοπίσουν το ενδιαφέρον και σε μια άλλη πραγματικότητα, που ο καθένας θα μπορεί αξιολογικά να την επιλέγει. Με κριτήρια αυστηρά, με επιστημονικό προσωπικό δυναμικό, με ερευνητικά κέντρα χρηματοδοτούμενα από ιδιώτες και με δεδηλωμένη την εξωστρέφεια προς το παγκόσμιο περιβάλλον.
Κι από την άλλη, το δημόσιο πανεπιστήμιο, ας συνεργαστεί με το κράτος, ας δώσει τους αγώνες του για περισσότερες εγγυήσεις, ας επιλέξει εκείνο πώς θα πορευτεί. Για κάποιους θα συνεχίσει να αποτελεί ένα πεδίο πολιτικών ζυμώσεων, για κάποιους άλλους ένα καλό άλλοθι για κομματικές επιδιώξεις, για μερικούς μια αργομισθία και για τους φοιτητές ένα πεδίο επαναστατικής δράσης ή ένας αδιάφορος ηθικά χώρος που θα τους δώσει απλά ένα χρήσιμο ή άχρηστο συνήθως πτυχίο. Θα υπάρξουν όμως κι αυτοί που θα δώσουν τη μάχη τους για να το απογειώσουν.
Αφού λοιπόν, είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορούμε να τα βρούμε, αφού ζούμε σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους, ας διαθέτει ο καθένας την πρόσβαση στον δικό του. Ίσως κάποτε, μ΄αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία μας δει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο αντάξιο της επιστημονικής δεινότητας των Ελλήνων που μένουν ως τώρα εγκλωβισμένοι μεταξύ ενός ανίκανου κράτους και ενός αφόρητου λαϊκισμού. Και μόνο, όταν βρεθεί κάτι απέναντι, θα αισθανθεί το πελατειακό σύστημα ότι έχασε το παιχνίδι.
Κανένας Έλληνας με συνείδηση, δεν θέλει να καταρρεύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Αντίθετα, θέλει κάποτε να το δει σπουδαίο εκπρόσωπο της πνευματικής κοινότητας του τόπου του και να αισθανθεί περήφανος που γεννήθηκε μέλος αυτής της κοινότητας.
Υπάρχει μια βασική αρχή στη φύση που λέγεται άμιλλα ή συναγωνισμός. Ας δώσουμε λίγη αξία στο νόημά της. Πόσο πια βάναυσα θα δοκιμάζεται η λογική μας…
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου