Αν οι θεατρινισμοί του τελευταίου εξαμήνου ήταν απλώς μια προθέρμανση, αυτό δεν έγινε χωρίς κόστος. Η ελληνική οικονομία είναι ασθενέστερη, και η οικονομική θέση της βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο, από ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του κ Τσίπρα, ήρθε στην εξουσία.
Ακόμα χειρότερα, η αδέξια διαπραγμάτευση από τον κ. Tσίπρα και τον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γιάνη Βαρουφάκη, έχει κάψει το πενιχρό απόθεμα καλής θέλησής, που υπήρχε στην πολιτική της Ευρώπης, κι αυτό χωρίς κανένα προφανή σκοπό. Η Ελλάδα, δεν ήταν χωρίς φίλους πριν έξι μήνες, υπήρξε σημαντική συμπάθεια στην κριτική που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στα προγράμματα λιτότητας. Αυτή η συμπάθεια όμως, έχει αντικατασταθεί από την αγανάκτηση. Oι φωνές που ήταν παλαιότερα φιλικές για την Ελλάδα, εκφράζουν τώρα πια ανοιχτά τα σχέδια τους, για το πώς η Ευρώπη θα μπορούσε ευχαρίστως να αποδεχτεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Αλλά, παρ' ότι όλα αυτά άλλαξαν υπό τη διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ, τα περισσότερα παρέμειναν ακριβώς όπως ήταν. Οι επικείμενες πληρωμές της Ελλάδας ανέρχονται στα 1,5 δις € αυτό το μήνα προς το ΔΝΤ, και 7,2 δις € στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αμέσως μετά. Μια αθέτηση αποπληρωμής και στις δύο αυτές πληρωμές θα καθιστούσε την εκδίωξη της χώρας από το ευρώ πολύ πιο πιθανή. Ανεξάρτητα από το πόσο ήρεμα οι μερικοί Ευρωπαίοι βλέπουν αυτήν την προοπτική, το «Grexit» θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με θλίψη. Το συνολικό σχέδιο της Ευρώπης μπορεί να υποστεί ανεπανόρθωτη ζημία, η οικονομική της πορεία να αντιστραφεί, και ένα αποτυχημένο κράτος (failed state) να προκύψει στο εσωτερικό της Ευρώπης.
Oι γενικές γραμμές μιας συμφωνίας διακρίνονται κι αυτές το ίδιο εύκολα, όπως κι έξι μήνες πριν. Όπως σκιαγραφείται από τον Olivier Blanchard, επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, η Ελλάδα χρειάζεται οικονομική ενίσχυση και - κάτι πολύ πιο αμφιλεγόμενο - μια μακροπρόθεσμη ελάφρυνση χρέους. Σε αντάλλαγμα όμως, δεν θα έπρεπε να αποφεύγει και τη δική της συνεισφορά στη μείωση του χρέους της δια της επίτευξης ενός μεγαλύτερου πλεονάσματος. Είναι άλλωστε προς όφελος τόσο της Ελλάδας όσο και των πιστωτών το να αυξήσει την θλιβερά χαμηλή παραγωγικότητά της μέσω των δομικών μεταρρυθμίσεων.
Τα πλεονάσματα που προτείνει το ΔΝΤ και υποστηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την Ευρώπη, δεν είναι πολύ μακριά από εκείνα τα πλεονάσματα που κάποτε προσέφερε ο κ Βαρουφάκης. Το κρίσιμο σημείο είναι πώς να τα επιτύχεις. Το συνονθύλευμα από τεχνάσματατα, που χρησιμοποιείται από την Ελληνική κυβέρνηση, απέχει πολύ από το να θεωρείται αξιόπιστο και περιλαμβάνει, για παράδειγμα,την εγκατάσταση 35.000 τερματικών τυχερών παιχνιδιών ώστε να αυξηθούν τα έσοδα. Το ΔΝΤ και το Eurogroup θα προτιμούσαν η Ελλάδα να περικοπεί ένα επιπλέον κομμάτι από τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού και του φόρου προστιθέμενης αξίας. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε για να απορρίψει ακριβώς αυτές τις προτάσεις.
Ωστόσο ως προς τα καθαρά οικονομικά μεγέθη οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και πιστωτών είναι μικρές - το 1% του ελληνικού ΑΕΠ που απαιτείται σε περικοπές στις συντάξεις είναι λιγότερο από το 0,1% του γερμανικού ΑΕΠ. Υπάρχει όμως μία ομάδα μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που θα επέλεγε Grexit έναντι έστω και μιας ελάχιστης μείωσης στις συντάξεις γήρατος, και μια ομάδα μεταξύ των πιστωτών που θα προτιμούσε να αφήσει την Ελλάδα να καταρρεύσει από το να της δανείσει έστω κι ένα ευρώ παραπάνω. Όμως αυτά τα άκρα βρίσκονται σε τόσο ξεκάθαρη πλάνη, που κάθε σοβαρή πολιτική προσέγγιση θα πρέπει απλώς να τα αγνοήσει και τα δύο. Το Grexit θα συνεπαγόταν μια πολύ μεγαλύτερη χρεοκοπία - τόσο προς τους συνταξιούχους όσο και στους ξένους πιστωτές - από μια συνετή συμφωνία εντός ευρώ.
Χρειάστηκαν πολλά και «φτηνά» λάθη μέχρις ότου η ελληνική κρίση φτάσει στο σημείο που είναι σήμερα. Μια ολόκληρη κουστωδία επενδυτών πρέπει να κριθεί μόνο και μόνο για το γεγονός ότι δάνεισε τόσα πολλά χρήματα στην Ελλάδα από την αρχή. Μία ολόκληρη κουστωδία πολιτικών είναι επίσης κατακριτέα διότι ενέκρινε την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, και μία άλλη για τις προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες διάσωσης. Αλλά τώρα δεν είναι ώρα για αντεγκλήσεις. Η τρέχουσα απειλή για το ευρώ είναι ένα απολύτως επιλύσιμο πρόβλημα, κρυμμένο κάτω από το μανδύα του αδυνάτου. Σε πέντε έτη, τόσο η Ελλάδα όσο και οι Ευρωπαίοι πιστωτές της έχουν κάνει τέτοιες παραχωρήσεις ο ένας στον άλλο που όποιος από τους δύο επιδείξει τώρα το θάρρος να κάνει παραχωρήσεις αξίζει μόνο έπαινο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου