Ή τουλάχιστον ας ελπίσουμε ότι το γνωρίζουν. Γιατί όσα αντιμετωπίζει σήμερα η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, εάν επιθυμεί να κλείσει μια συμφωνία με τους πιστωτές της Ελλάδας και να αποφύγει μια χρεοκοπία και μια πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια μορφή του Brest-Litovsk του 21ου αιώνα.
Σύμφωνα με τους σκληρούς όρους της συνθήκης αυτής, ο Βλαντιμίρ Λένιν και οι Μπολσεβίκοι, οι οποίοι είχαν καταλάβει την εξουσία στην Πετρούπολη, τον Νοέμβριο του 1917, συνθηκολόγησαν με την Γερμανία, παραχωρώντας σχεδόν τα μισά ευρωπαϊκά εδάφη της αυτοκρατορικής Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένων των Βαλτικών κρατών και της Ουκρανίας, καθώς και το ένα τέταρτο του ρωσικού πληθυσμού.Οι Μπολσεβίκοι εκχώρησαν τον έλεγχο των περισσότερων ορυχείων άνθρακα της Ρωσίας, τις μισές από τις υπόλοιπες βιομηχανίες και πάνω από το ένα τρίτο των πιο εύφορων αγροτικών εδαφών τους. Ο Λένιν αποδέχτηκε αυτή την Καρχηδόνια ειρήνη για έναν απλό λόγο, για να επιβιώσει στην εξουσία και να μπορέσει να πραγματοποιήσει την επανάσταση στην χώρα του.
Οι όροι που επιβάλλουν στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις της Ε.Ε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι πολύ λιγότερο επαχθείς. Περιλαμβάνουν μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα, στην αγορά εργασίας και στο φορολογικό σύστημα και απαιτούν μια δέσμευση για μακροπρόθεσμη δημοσιονομική πειθαρχία σε αντάλλαγμα της χρηματοδοτικής βοήθειας που θα κρατήσει την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης.
Αλλά στα μάτια του ΣΥΡΙΖΑ οι όροι αυτοί δεν είναι λιγότερο ταπεινωτικοί, γιατί απαιτούν από μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να αθετήσει βασικές υποσχέσεις της, προς τους οπαδούς της και στην πραγματικότητα να παραδοθεί με όρους που υπαγορεύονται από ξένους.
Οι αμετανόητοι του ΣΥΡΙΖΑ , συμπεριλαμβανομένων των αυτόκλητων Τροτσκιστών δεσμεύονται να μην υποταχθούν, όπως ακριβώς και ο Λέων Τρότσκι, ο σύντροφος του Λένιν, ορκίστηκε το 1918 να μην αποδεχτεί τους τιμωρητικούς όρους για την ειρήνη με την Γερμανία. Στο τέλος όμως, o Τρότσκι υποχώρησε και ο Λένιν κατάφερε να συγκεντρώσει την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής για την υπογραφή του Brest-Litovsk.
Εντυπωσιακές ομοιότητες συνδέουν την συμπεριφορά του Τρότσκι στις συνομιλίες Μπολσεβικών- Γερμανών που προηγήθηκαν της συνθήκης και της συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ με τους πιστωτές της Ελλάδας από τότε που το κόμμα ανέλαβε την εξουσία τον Ιανουάριο.
Ο Τρότσκι χρησιμοποίησε τις συνομιλίες στο Brest-Litovsk ως ένα βήμα για να προπαγανδίσει το μήνυμα του για την επανάσταση στους εργάτες και τους στρατιώτες στην Ευρώπη, που είχαν εξαντληθεί από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ομοίως ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας και άλλοι φορείς χάραξης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποίησαν τους τελευταίους πέντε μήνες για να κηρύξουν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ερήμην των πιστωτών, την ανάγκη να μπει τέλος στην «λιτότητα».
Ένας άλλος παραλληλισμός είναι ότι ο κ. Τσίπρας και άλλοι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκαν στην εξουσία χωρίς να έχουν καμία εμπειρία από κυβερνητικά πόστα και χωρίς καμία διάθεση να βασιστούν στις συμβουλές των κατά την γνώμη τους σάπιων δομών εξουσίας του παλιού καθεστώτος.
Για τον λόγο αυτό, οι αρχικές διαπραγματεύσεις ήταν χάσιμο χρόνου – τουλάχιστον στα μάτια του ΔΝΤ και της Ε.Ε. – γιατί οι Έλληνες εμφανίστηκαν εντελώς απροετοίμαστοι για λεπτομερείς τεχνικές συζητήσεις.
Ωστόσο, η απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να συμβιβαστεί προέρχεται επίσης τόσο από ιστορικούς όσο και από σύγχρονους παράγοντες που αφορούν αποκλειστικά την Ελλάδα. Η μαχητική νοοτροπία του κόμματος αντανακλά έναν αιώνα πολωμένων ελληνικών πολιτικών συγκρούσεων, από τον Εθνικό Διχασμό του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ως τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-49 και την σύγκρουση ανάμεσα στην στρατιωτική χούντα που επιβλήθηκε από το 1967-1974 και των αντίπαλων αριστερών φοιτητών.
Την ίδια στιγμή, όπως ανακάλυψαν με μεγάλη απογοήτευση οι πιστωτές της Ελλάδας μετά την πρώτη διάσωση το 2010, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις – είτε κεντροαριστερές, κεντροδεξιές, τεχνοκρατικές ή αριστερές σαν τον ΣΥΡΙΖΑ – αδυνατούν να καθαρίσουν το δημόσιο από τις πελατειακές σχέσεις, να διαλύσουν τις επιχειρηματικές ολιγαρχίες και να εξυγιάνουν το πολιτικό σώμα από τα εγκατεστημένα συμφέροντα που αντιστέκονται στις μεταρρυθμίσεις.
Στις συνομιλίες της Ελλάδας με τους πιστωτές, οι αδυναμίες αυτές μεταφράζονται σε περιφρόνηση και σε αδιέξοδα και αναφέρουν τις μεταρρυθμίσεις όπως αυτή του ασφαλιστικού, ένα ζήτημα στο οποίο ο Αντώνης Σαμαράς, ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός από τον Ιούνιο του 2012 ως τον περασμένο Ιανουάριο, κωλυσιεργούσε όσο περίπου και ο κ. Τσίπρας σήμερα.
Τώρα, για το ΣΥΡΙΖΑ όπως και για τους Μπολσεβίκους το 1918, η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Μόνο ο Τσίπρας ξέρει ποια τιμή είναι διατεθειμένος να πληρώσει για να κρατήσει ζωντανό το όραμα της αριστεράς στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου