Takis Michas, Wall Street Journal: Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι στη φύση του ΣΥΡΙΖΑ........Ζητώντας από τον Τσίπρα να φιλελευθεροποιήσει την Ελλάδα, είναι σαν να ζητάς από τον Cameron να κολεκτιβοποιηση τη Βρετανία.

Οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους πιστωτές της, μπορεί τελικά να φτάσουν στην κορύφωση τους αυτή την εβδομάδα. Κατά την περασμένη εβδομάδα παρουσιάστηκε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, η καλύτερη προσφορά των πιστωτών, σύμφωνα με τη δική τους οπτική, με τους αναθεωρημένους όρους για το πρόγραμμα διάσωσης ενώ ο κ Τσίπρας θα συναντηθεί σύντομα με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον Πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ. Η ελπίδα είναι ότι ο κ Τσίπρας να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα ότι περαιτέρω παραχωρήσεις είναι απίθανες  και θα δεχθεί τους κάπως χαμηλότερους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων  και της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας ως αντάλλαγμα για τις πολιτικά δύσκολες συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις και τα άλλα μέτρα.

Ο κ Τσίπρας μπορεί πράγματι να είναι πρόθυμος, προς το παρόν και να επιτευχθεί μια τέτοια συμφωνία. Αλλά κανείς δεν πρέπει να σκέφτεται ότι θα είναι το τέλος της υπόθεσης.  Ακόμα και αν το κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα υποχωρήσει στις πιέσεις και υπογράψει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται να υλοποιηθούν.

Το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις θα υπονομευτούν από τους υπουργούς που υποτίθεται ότι τις εφαρμόζουν. Στη συνέχεια και μετά από τρεις ή τέσσερις μήνες, η κατάσταση θα πάρει και πάλι διαστάσεις κρίσης, με την Αθήνα να διατείνεται ότι το πρόγραμμα δεν λειτουργεί και τους πιστωτές να διαμαρτύρονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σκέπτεται σοβαρά να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις.

Αυτή η έκβαση θα είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των ιδεολογικών αγκυλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία οι πιστωτές στην Ελλάδα έχουν επιδείξει μια εντυπωσιακή έλλειψη κατανόησης. Οι πιστωτές φαίνεται να πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλώς, άλλο ένα εκκεντρικό κόμματος της αριστεράς. Ελπίζουν ότι, με το πέρασμα του χρόνου, την υπομονή και την παρακίνηση από τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αγκαλιάσει τελικά τις ελεύθερες αγορές, την παγκοσμιοποίηση και τον ανταγωνισμό. Περιμένουν να μοιάσει τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, τον πρώην πρόεδρο της Βραζιλίας ο οποίος εγκατέλειψε τον ακραίο αριστερισμό, όταν ανέλαβε την εξουσία, με αποτέλεσμα να οδηγήσει τη χώρα σε ισχυρή οικονομική ανάπτυξη.

Αυτό που δεν κατάλαβαν ποτέ οι πιστωτές είναι .ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Το κόμμα μισεί βαθύτατα όλες τις έννοιες που σχετίζονται με την ανοιχτή οικονομία και την κοινωνία της γνώσης. Για τους ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ οι ανοικτές αγορές είναι ανάθεμα ενώ το ίδιο ισχύει για έννοιες όπως ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και το outsourcing.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απόλυτη προσήλωση σε δύο βασικές οικονομικές πεποιθήσεις, πρώτον στην αρχή ότι οι κυβερνητικοί φόροι, ο δανεισμός και οι σπάταλες πολιτικές είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαχειριστεί την οικονομία, και ο θαυμασμός του στα - κομμουνιστικού στιλ - πενταετή προγράμματα και δεύτερον η αρχή ότι η οικονομία  πρέπει να λειτουργεί με άνωθεν εντολες από την κορυφή.

Αυτές οι ιδεολογικές δεσμεύσεις έρχονται σε αντίθεση με το πρόγραμμα διάσωσης των πιστωτών, το οποία έχει ως στόχο την απορρύθμιση της γραφειοκρατίας που δεσμεύει την οικονομία στην Ελλάδα, ώστε η επιχειρηματικότητα του ιδιωτικού τομέα να μπορεί να αντικαταστήσει την κυβέρνηση ως τον κύριο δημιουργό της ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Αυτό και μόνο το γεγονός εγείρει ερωτήματα σχετικά με το αν μια κυβέρνηση  υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ  θα εφαρμόσει ποτέ, ανεξάρτητα από το ποιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων ο κ Τσίπρας θα μπορούσε να συμφωνήσει ακόμη και αυτή την εβδομάδα. Για τον κ Τσίπρα η απελευθέρωση των ελληνικών αγορών εργασίας και προϊόντων θα ήταν σαν να ζητούσαμε από τον πρωθυπουργό της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον την εισαγωγή σοβιετικού τύπου κολεκτιβοποίησης της βρετανικής γεωργίας.

Οι πιστωτές παρανοούν επίσης τη δυναμική εσωκομματική εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μια κοινή άποψη είναι ότι το κόμμα, είναι χωρισμένο στα δύο. Από τη μία πλευρά o καλ;ow ΣΥΡΙΖΑ, εκπροσωπούμενο από τον κ Τσίπρα, που υποτίθεται ότι είναι σε θέση να αποδεχθεί και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Και από την άλλη ο κακός ΣΥΡΙΖΑ, εκπροσωπούμενος από τον Υπουργό Ανάπτυξης Παναγιώτη Λαφαζάνη,, ο οποίος ηγείται της Αριστερής Πλατφόρμας, στενά συνδεδεμένη με τις ακροαριστερές αντιρεφοριμιστικές ρίζες του κόμματος . Ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί πιστεύουν, ότι ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μπορεί να επιτύχει εάν μπορούν να πείσουν τον κ Τσίπρα να απαλλαγεί από την Αριστερά πλατφόρμα και να συνάψει συμμαχία με πιο λογικούς ανθρώπους όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης του κεντρώου κόμματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Αυτό είναι ευσεβής πόθοι. Κάποιος θα πρέπει να κουραστεί πολύ για να βρει έστω μία και μόνη περίπτωση όπου οι δύο δήθεν αντίπαλοι, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, διαφώνησαν σε ένα ιδεολογικό ή πολιτικό ζήτημα μεγάλης σημασίας. Στην πραγματικότητα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ Λαφαζάνης ήταν μεταξύ εκείνων που υιοθέτησε τις προτάσεις που η Αθήνα απέστειλε πρόσφατα προς τους πιστωτές της, ένα σημάδι ότι κάθε είδους «διαφωνίες» εντός του συνασπισμού είναι απλώς θεατρικές.

Ενάντια σε όλους τους σημερινούς ευσεβείς πόθους βρίσκεται το γεγονός ότι σημαντικές μεταρρυθμίσεις δεν υλοποιήθηκαν ούτε από την προηγούμενη κυβέρνηση του κεντροδεξιού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που υποτίθεται ότι τασσόταν υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Απέτυχαν όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή οι πελατειακές σχέσεις και τα συμφέροντα της ελληνικής πολιτικής ήταν τόσο παγιωμένα, ώστε να είναι δύσκολο να εκτοπιστούν ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεσμεύτηκε να εφαρμόσει το πρόγραμμα διάσωσης.

Πώς, λοιπόν, αναμένεται ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να στρατευτεί με την ίδια αφοσίωση όταν είναι βαθιά και απροκάλυπτα εχθρικός ακόμη και στην παραμικρή αλλαγή στην κρατικιστική οικονομική παράδοση της Ελλάδας;

Οι πιστωτές μπορεί να αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή αυτή τη στιγμή.  Δεν θέλουν να οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ, ελλείψει μιας νέας συμφωνίας. Αλλά, επίσης, δεν μπορούν να απαιτήσουν από το ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τις ιδεολογικές πεποιθήσεις του πιο πολύ από ότι θα μπορούσε να ζητηθεί από κάθε άλλη εκλεγμένη ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Προς το παρόν μπορούν να προτιμήσουν να προσποιούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τιμήσει την υπογραφή του και θα εφαρμόσει  τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Αλλά κανείς δεν πρέπει να ζει κάτω από αυτή την ψευδαίσθηση και να πιστεύει ότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια χίμαιρα.