 |
| του Ανδρέα Πετρουλάκη - Καθημερινή |
Την περασμένη εβδομάδα οι Έλληνες πίστευαν, ότι τους προτάθηκε μια συμφωνία στην οποία και με αντάλλαγμα ορισμένες παραχωρήσεις στα μέτρα λιτότητας θα έπαιρναν μια πολύ μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωση του χρέους, μια ενιαία συμφωνία που θα έθετε τους κοινούς όρους τόσο για τις άμεσες όσο και τις μακροπρόθεσμες ανάγκες δανειοδότησης. Αλλά τώρα φοβούνται ότι αυτή η προσφορά ξηλώνεται.
Η ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη τώρα με μια ακόμη προσφορά για την παράταση των διαπραγματεύσεων κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, στη διάρκεια των οποίων οι τράπεζες της θα αποστραγγιστούν ακόμη περισσότερο από τις καταθέσεις και ο κουρασμένος πληθυσμός της θα χάσει την πίστη του (σσ στο ΣΥΡΙΖΑ) ακόμη περισσότερο.
Έτσι ο Τσίπρας έχει γράψει μέσα από τις σελίδες της Le Monde μια επικαιροποιημένη λεπτομερή κατάσταση των τεχνικών συνομιλιών στις Βρυξέλλες, μεταξύ αυτών που κρατούν το κλειδί ώστε η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία την Παρασκευή. Έριξε και λίγο Χέμινγουεϊ μέσα....
Στο μέτωπο των επιτευγμάτων ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι μπορεί να πάρει μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα και ως εκ τούτου να μειώσει την λιτότητα, να αλλάξει τη δομή του φορολογικού συστήματος για να χτυπήσει σκληρότερα τους πλούσιους, να ελέγξει γρήγορα περισσότερες από 100 υποθέσεις διαφθοράς υψηλού προφίλ και να αναγκάσει τα διαρκώς ζημιογόνα ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης να δώσουν προκαταβολικά κάποια λεφτά για τις άδειες λειτουργίας τους.
Στο μέτωπο των παραχωρήσεων, η βασική στροφή 180° αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων -όπως ένα σωστό φορολογικό καθεστώς συλλογής των φόρων και μια ανεξάρτητη δημοσιονομική αρχή - στα οποία το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ συνέπιπτε με εκείνο των δανειστών, αλλά όχι στις ιδιωτικοποιήσεις.
Το κλειδί για να περάσουν αυτά είναι ότι οι φορολογικές και δημοσιονομικές αλλαγές που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ «θα αυξήσουν τα έσοδα και αυτό θα συμβεί χωρίς τα φαινόμενα οικονομικής ύφεσης δεδομένου ότι δεν θα υπάρξει μείωση της ενεργής ζήτησης και δεν θα μπουν περισσότερες επιβαρύνσεις στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα».
Βασικά η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς λιτότητα και οι δανειστές όχι. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα παραμένει, παρόλα τα καταπραϋντικά στο άρθρο του Τσίπρα, σε πορεία σύγκρουσης με τους δανειστές της. -
Και εδώ είναι που το άρθρο του Τσίπρα αποκτά ενδιαφέρον. Κατηγορεί ότι η φατρία μεταξύ των δανειστών μπλοκάρει την πρόοδο - εμμέσως αναφέρεται στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και τους σκληροπυρηνικούς συμμάχου του στη ΕΚΤ - θέλοντας να δημιουργήσει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. «Όπου ο πυρήνας θα ορίσει αυστηρούς κανόνες όσον αφορά τη λιτότητα και την εφαρμογή της και θα διορίσει έναν «υπερυπουργό» Οικονομικών για την Ευρωζώνη με απεριόριστη δύναμη και με την δυνατότητα να μπορεί ακόμη και να απορρίπτει προϋπολογισμούς κρατών που δεν είναι ευθυγραμμισμένα με το δόγμα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Για όσες χώρες αρνηθούν να υποκύψουν στη νέα εξουσία η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα και ακόμη χειρότερα περισσότεροι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα και ακόμη και παράλληλο νόμισμα».
Πιστεύω ότι αυτό το απόσπασμα αποτελεί μεγάλη αλλαγή στον τρόπο σκέψης του Τσίπρα και του κύκλου του στο Μαξίμου. Μια αλλαγή που γεννήθηκε μέσω της εμπειρίας.
Εκείνοι που βρίσκονται κοντά στις διαπραγματεύσεις έχουν ακούσει για το ευρώ «δύο ταχυτήτων» να διατυπώνεται από τους Γερμανούς ομολόγους τους, μαζί με την παραδοχή ότι ο μοναδική λειτουργία της Ελλάδας σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν ο αέναος ρόλος του αποδιοπομπαίου τράγου για να τρομάξουν όλοι οι υπόλοιποι.
Αυτό που θέλει και χρειάζεται ο Τσίπρας από τις διαπραγματεύσεις αυτής της εβδομάδας είναι μια συμφωνία που θα σπάσει το αδιέξοδο στο εσωτερικό.
Εάν παραβιάσει τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» του στα ζητήματα των συντάξεων και των εργασιακών, ο μόνος τρόπος για να πουλήσει τη συμφωνία στο κόμμα του θα ήταν να πετύχει δύο μεγάλες νίκες: Μια μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωση του χρέους που θα μετέφερε το μεγαλύτερο κομμάτι χρέους της Ελλάδας στα... «χρόνια του ποτέ ποτέ», στα μέσα του αιώνα με ελάχιστα επιτόκια και κάποια μορφή μίνι σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα που θα εμπεριέχει δημοσιονομική τόνωση μέσω των κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Άρα το θέμα αυτής της εβδομάδας είναι το εάν οι Έλληνες διαπραγματευτές θα τσεκάρουν ένα ακόμη πλαίσιο στη λίστα των τεχνοκρατών της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Αλλά είναι το κατά πόσον οι πολιτικοί ηγέτες της ΕΕ έχουν τη θέληση να βοηθήσουν τον Τσίπρα να κάνει έναν τελευταίο τακτικό συμβιβασμό ώστε να του δώσουν μια μακροχρόνια συμφωνία αναδιάρθρωσης χρέους την οποία θα μπορεί να πουλήσει ως νίκη.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον μόνο η πλευρά της σκληρής Αριστερής παράταξης που πιέζει ενάντια στη συμφωνία. Ένα γκρουπ 53 παλαιών και σημαινόντων κεντροαριστερών βουλευτών, μάχεται δυναμικά για να αποφευχθεί η συμβιβαστική λύση.
Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, προειδοποίησε από το Twitter ότι «οι φήμες για την παραίτησή μου είναι πρόωρες».
Έλληνες δημοσιογράφοι που βρίσκονται κοντά στις εσωτερικές έριδες πιστεύουν ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι υπό πίεση από μια πιο μετριοπαθή τάση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία περιλαμβάνει πρώην μέλη του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν στο κόμμα όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Αυτοί θέλουν μια συμφωνία με οποιοδήποτε κόστος και σε πολλές περιπτώσεις θέλουν να προστατεύσουν τα πολυπόθητα κοινωνικά προγράμματα που δεν θα μπορούσαν να κρατηθούν σε περίπτωση χρεοκοπίας ή Grexit.
Αν ναι, ο τρόπος για να διαβάσουμε το άρθρο του Τσίπρα είναι να δούμε την σταθερή προσήλωση του στη διαπραγματευτική θέση η οποία ταυτίζεται με τον Βαρουφάκη σε μια έμμεση ετοιμότητα για την πτώχευση, και μια προθυμία να ρίξει το φταίξιμο στις μεταβαλλόμενες δυνάμεις εντός του Eurogroup, για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπερβολικά αισιόδοξος-
Θα υπάρξουν πολλά τηλεφωνήματα τις επόμενες 48 ώρες, αλλά η ελληνική απειλή μη πληρωμής της δόσης του ΔΝΤ είναι αληθινή. Οι υπουργοί του γνωρίζουν ότι έχουν εξαντλήσει τα ταμειακά διαθέσιμα σε επικίνδυνα επίπεδα για να αποφύγουν τη χρεοκοπία μέχρι στιγμής. Μπορεί να υπάρχει ένας τεχνητός τρόπος που να επιτρέψει στην Ελλάδα να «μαζέψει» τις τέσσερις ημερομηνίες εξόφλησης των δόσεων προς το ΔΝΤ σε μια, ωστόσο, η εκτίμηση του ΔΝΤ είναι σωστή. Η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει.
Έτσι είμαστε σε μια ακόμη αγωνιώδη εβδομάδα. Ο Τσίπρας διάνθισε το άρθρο του καλώντας τους ηγέτες της ΕΕ να διαβάσουν το βιβλίο του Χέμινγουεϊ «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Το βιβλίο αναφέρεται σε έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο και την κατάρρευση της δημοκρατίας στην Ευρώπη στη δεκαετία του 1930. Νομίζω όλοι πιάνουμε το νόημα.
Αλλά θα μπορούσε το ίδιο εύκολα να έχει χρησιμοποιήσει τα λόγια του Τζον Ντον ο οποίος είχε γράψει ότι «Εάν ένα κομμάτι γης παρασυρθεί από τη θάλασσα, η Ευρώπη δεν θα είναι ολόκληρη». Θα γνωρίζουμε τις επόμενες εβδομάδες, υπολογίζω τις επόμενες επτά ημέρες, εάν οι Γερμανοί πιστεύουν ότι «Η Ελλάδα είναι ένα κομμάτι γης που αξίζει να σωθεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου