Αυτό είναι ένα παρεπόμενο ερώτημα που προκύπτει, επειδή η αθέτηση πληρωμών δανείων από το ΔΝΤ, ένας από τους λίγους «προτιμώμενους πιστωτές» στον κόσμο, είναι εξαιρετικά σπάνιες. Όταν συνέβησαν, οι οφειλέτες ήταν εύθραυστα ή αποτυχημένα κράτη στον αναπτυσσόμενο κόσμο και όχι ανεπτυγμένες χώρες, πόσο δε μάλλον μέλη της ευρωζώνης, μία από τις ομάδες ελίτ της παγκόσμιας οικονομίας.
Το ίδιο το γεγονός ότι η αποπληρωμή των 450 εκ. ευρώ τίθεται εν αμφιβόλω αντανακλά τις ακραίες χρηματοπιστωτικές και κοινωνικές και οικονομικοπολιτικές συνθήκες με τις οποίες είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα. Είναι δύσκολο να φανταστούμε οποιαδήποτε αποτελεσματική βελτίωση της ζωής στην Ελλάδα μέσα από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση.
Έχοντας αγωνιστεί να αποκαταστήσει την οικονομική ανάπτυξη και με το ποσοστό ανεργίας στο 26%, η Ελλάδα δεν δημιουργεί αρκετά έσοδα για να καλύψει όλες τις υποχρεώσεις της. Ακόμη κι αν η οικονομική λογική δουλέψει κατά κύριο λόγο υπέρ της, η ικανότητα της Ελλάδας να κινητοποιήσει πρόσθετη χρηματοδότηση από το εξωτερικό έχει σταματήσει λόγω της κακής διαχείρισης των διαπραγματεύσεων και την αδιαλλαξία των πιστωτών.
Εν τω μεταξύ, το εγχώριο κοινονικό-πολιτικό πλαίσιο στην Ελλάδα καθιστά δύσκολο για την κυβέρνηση να κάνει πληρωμές προς το ΔΝΤ, ειδικά καθώς παλεύει να πληρώσει μισθούς και να χρηματοδοτήσει βασικές κοινωνικές υπηρεσίες.
Παρ’ όλα αυτά, η πληρωμή προς το ΔΝΤ πρέπει να γίνει.
Οι χώρες που αθετούν τις πληρωμές των οφειλών τους προς το ΔΝΤ συχνά βιώνουν μία εκτεταμένη αναστάτωση στις διασυνοριακές χρηματοπιστωτικές σχέσεις τους. Στην περίπτωση της Ελλάδας, μία τέτοια αθέτηση θα εμπόδιζε τη ροή κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία επί του παρόντος αποτελεί μία σανίδα σωτηρίας για τις τράπεζες της χώρας. Και θα επιτάχυνε την εκροή καταθέσεων από τις τράπεζες, αυξάνοντας την πιθανότητα να προκληθεί ένα αποσταθεροποιητικό bank run.
Συνειδητοποιώντας κάτι τέτοιο, πιθανότητα η ελληνική κυβέρνηση θα βρει ένα τρόπο να κάνει την πληρωμή προς το ΔΝΤ έως τις 9 Απριλίου (ή λίγο αργότερα εντός της επιτρεπόμενες περιόδου χάριτος) – και μετά τη συνάντηση στην Ουάσιγκτον την Κυριακή, η Lagarde δήλωσε ότι έλαβε «διαβεβαιώσεις» για τον Βαρουφάκη ότι η πληρωμή θα γίνει. Αλλά κάνοντάς αυτό μπορεί απλά θα είναι η λιγότερο χειρότερη επιλογή σε μία κατάσταση lose-lose για την Ελλάδα.
Η πληρωμή προς το ΔΝΤ δεν θα καταστήσει απαραίτητα πιο εύκολο για την Ελλάδα και τους πιστωτές της να συνεργαστούν καλύτερα για την αποκατάσταση της ανάπτυξης της χώρας και τη χρηματοπιστωτική βιωσιμότητα στην ευρωζώνη. Δυστυχώς, είναι πιο πιθανό να οξύνει τις εντάσεις, ακόμη και να αυξήσει την πιθανότητα ενός «Graccident» (δηλαδή κάποιου είδους οικονομικής/χρηματοπιστωτικής/πολιτικής αναστάτωσης που σπρώχνει την Ελλάδα εκτός της ευρωζώνης ενάντια στις επιθυμίες όλων των μεγάλων παικτών).
Παρότι η Ελλάδα έχει υποστεί μία από τις μεγαλύτερες δημοσιονομικές προσαρμογές στην ιστορία, η συνεχιζόμενη αιμορραγία των ταμείων λόγω της φυγής κεφαλαίων σημαίνει ότι δεν μπορεί να μεταφέρει με άνεση 500 εκ. $ σε έναν από τους πιστωτές της. Αν η δαπάνη δεν συνοδευθεί γρήγορα από νέα χρηματοδότηση από τους πιστωτές της – η οποία έχει ως επί το πλείστον σταματήσει από τον Αύγουστο – αυτή η εξαιρετικά ορατή μείωση των κεφαλαίων θα μπορούσε να επιταχύνει τις αναλήψεις από τις εγχώριες τράπεζες.
Η κυβέρνηση θα δυσκολευθεί επίσης να διατηρήσει την αξιοπιστία της με αυτούς που έχουν υπάρξει οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές των πολιτικών της – τους ανθρώπους που πείστηκαν από την προεκλογική ρητορική ότι τα συμφέροντα των Ελλήνων προηγούνται αυτά των ξένων πιστωτών
Ως αποτέλεσμα, αν καταβληθεί η δόση, η κυβέρνηση μπορεί να δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο να λάβει τη νομοθετική έγκριση για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα. Παράλληλα, ίσως εξασφαλίσει μεγαλύτερες υποχωρήσεις από τους πιστωτές, στις οποίες θα περιλαμβάνεται μια σημαντική χαλάρωση της λιτότητας και σημαντική ελάφρυνση του χρέους.
Η αβεβαιότητα αναφορικά με την πληρωμή της δόσης του ΔΝΤ είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο στην πολυετή τραγωδία της Ελλάδας και των πιστωτών της, καθώς οι δύο πλευρές προσπαθούν να αναστρέψουν μια κατάσταση που έτυχε πολύ άτολμης διαχείρισης για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν τα δύο μέρη δεν συνεργαστούν πιο αποτελεσματικά προς πιο αποφασιστική έκβαση, τότε είναι θέμα χρόνου ένα από αυτά τα επεισόδια να γίνει ο απόλυτος καταλύτης για το Graccident, που όλοι θέλουν να αποφύγουν.
O Mohamed El-Erian: είναι επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος στην Allianz SE, πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ανάπτυξης του Barack Obama και πρώην διευθύνων σύμβουλος και συν-επικεφαλής επενδύσεων της Pimco.
πηγή: Bloomberg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου