Θα ήταν έτσι εάν τα αίτια ήταν οικονομικοί παράγοντες όπως το υψηλό κόστος, οι ασαφείς μεταρρυθμίσεις, ή ο πολύ υψηλός κίνδυνος. Σε αυτή την περίπτωση, η ευρωζώνη δεν θα θεωρούταν πλέον νομισματική ένωση, αλλά περισσότερο μία περιοχή με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Οι αγορές θα ξεκινούσαν άμεσα την επίθεση στις πιο αδύναμες χώρες, τα spread θα αυξάνονταν και αργά ή γρήγορα θα υπήρχε μία δεύτερη Ελλάδα.
Τα γεγονότα όμως, λένε μία διαφορετική ιστορία. Η Ελλάδα έκανε ό,τι μπορούσε για να θεωρείται πολιτικά διαφορετική από τους Ευρωπαίους εταίρους της: Αρνείται να προβεί σε σοβαρές δεσμεύσεις, προσπαθεί να «παίξει» το Νότο ενάντια στο Βορά, τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ ενάντια στον Γερούν Ντάισελμπλουμ, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ενάντια στην Άγκελα Μέρκελ, απειλεί ότι θα ανοίξει την πόρτα στους τρομοκράτες του Isis, διεκδικεί πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία που αντιστοιχούν στο 10% του ΑΕΠ και τώρα προσπαθεί να δείξει τη συμμαχία της με τη Μόσχα ως εναλλακτική λύση στην Ευρώπη. Εν τω μεταξύ, στις Βρυξέλλες, οι Ευρωπαίοι εταίροι της επίσης εναποθέτουν τις ελπίδες στους σε πολιτικά μέτρα: Την απομάκρυνση του Γιάννη Βαρουφάκη, νέες εκλογές, την αντικατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ με το μετριοπαθές Ποτάμι.
Δεν πρόκειται πλέον για στήριξη, αλλά για οικοδόμηση κράτους. Η Ευρώπη δεν αφορά σε καμία περίπτωση την οικοδόμηση ενός κράτους: δεν υπάρχει Βιετνάμ, Ιράκ, ούτε Αφγανιστάν στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα εξελέγη δημοκρατικά και η χώρα μπορεί να αποφασίσει δημοκρατικά ότι θέλει να μιλήσει μίαδιαφορετική πολιτική γλώσσα. Μία γλώσσα που με ειλικρίνεια ο κ. Σόιμπλε παραδέχθηκε ότι δεν καταλαβαίνει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος που η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ για δημοκρατικούς λόγους θα πρέπει να σηματοδοτεί το τέλος του ευρώ και της Ευρώπης. Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηρίξει κανείς ακριβώς το αντίθετο. Ότι η μη αποδοχή της δημοκρατικής βούλησης μίας χώρας θα ήταν το τέλος όσων πρεσβεύει η Ευρώπη.
Πηγή: Financial Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου